Auteur: Freddy

Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=2788422

In onze agenda stond 19 oktober aangekruist als “Dag van de Trage Wegen”.  Het is een dag waarop wandelaars, fietsers en ruiters de voordelen van trage wegen in de kijker zetten en er terloops ook aandacht op vestigen van hun bestaan. Ook de Smokkelaars trokken terug de wandelschoenen aan voor een leuk tochtje van zo’n 10 km, netjes uitgestippeld door Freddy. 
Niet voor de eerste keer dit jaar werd er gestart aan café de Salastraete, die ter gelegenheid van de Ronde van Vlaanderen de hele dag openbleef.
Na wat uitleg over de huidige corona regels wat betreft wandelen in groep werd er met zo’n 20 wandelaars gestart richting het Maldegem Veld. Het zachte weer was uitstekend om te wandelen. De natuur heeft ondertussen zijn herftskledij aangetrokken. Bomen vertonen een kleurenpalet die mij wel kan bekoren. Hier en daar zien we ook sporen van “Odette”, de storm die onlangs onze contreien aandeed. Ook de landbouwers zijn nog volop bezig met het hakselen van de mais, en laten de velden kaal achter, klaar voor de winter. We komen regelmatig ook andere wandelaars tegen. “En passant” geeft Freddy mee dat met een aantal ingrepen van het Agentschap Natuur en Bos hier de waterhuishouding van Kleit mee onder controle gehouden wordt. We zien dan ook een aantal waterbuffers.  Als we het Jagershof naderen wordt duidelijk dat het vandaag de laatste dag is voor een tweede soort van lockdown. Van ver lijkt er wel een file te staan in het Drongengoed! We kunnen er gelukkig plaats nemen op het buitenterras en iets nuttigen. Daarna gaan we weer het Maldegemveld in om al slingerend langs de paden terug richting Kleit te gaan. Een anders mooi stukje knuppelpad wordt niet aangedaan omdat het door de vochtigheid te glad ligt. Veiligheid voor alles! Enkelen nuttigen nog iets in de Salastraete om deze alweer gezellige wandeling af te sluiten.

Dino

[Diavoorstelling tonen]

De weergoden waren gunstig gezind voor twintig wandelaars die afspraken in het mooie polder gehucht Poeke.
Storm Odette had twee dagen huisgehouden aan de kust maar op zondagmiddag ging de wind liggen en trokken de buien weg. 
Net gestart, hielden we halt aan het St Jacobskerkje in Hoeke. We leerden er dat het daar een vertrekpunt is voor een bedevaart naar Santiago de Compostella, nl. 2474 km verder. Rond het kerkje, jammer maar niet toegankelijk, lagen honderden St Jacobsschelpen. Een verwijzing naar een recentelijk vertrek van een pelgrim?
Langs de landelijke wegen met volle grachten kwamen we in Oostkerke, gekenmerkt door de kerk met de platte toren. Het deed denken aan Damme, niet veraf.
In de “Knotwilg” namen we op het terras, aan de corona maatregelen denkend, een drankje. Gezellig. We moesten verder: rechtover de kerk namen  we de GR 105 A, een landweg die ons langs het kasteel van Oostkerke bracht, een prachtig omwald kasteeltje. Eens aan de Damse vaart gekomen, gingen we links en terug land inwaarts. We zagen onderweg een info bord die ons leerde over de zee die in de Middeleeuwen tot daar reikte. Interessant!
We hadden ongeveer 10 km op de teller toen het een beetje begon te druppelen. Sommigen gingen onmiddellijk huiswaarts anderen gingen nog voor een drankje.
Het was mooi en deugddoend, de babbeltjes onderweg ook. Met dank aan Freddy en Patricia voor het uitstippelen van de route.

[Diavoorstelling tonen]

1 2 3 ►

Dank aan Johan Landuyt voor de foto’s.

Maandag: regen, dinsdag: regen, woensdag… ?

Wat de week van de Hunsruck moest worden, kon uiteindelijk toch geen week zonder wandelen worden? We legden de agenda’s naast elkaar, de coronavrees naast ons neer en weg waren we: twee dagen Dinant, drie vriendinnen onder elkaar.

We hadden elk al onze corona-railpass ontvangen en uiteraard geen sprake van om de oktoberritten niet te gebruiken. We namen om 9u24 de trein in Aalter naar Gendron-Celles. Aan het station van Gendron een terras en licht: joepie! We mochten er onze boterhammen niet opeten op het terras. We picknickten dan maar aan de start van onze tocht tussen de opeengestapelde kajaks, het heeft ook zijn charme. Een drietal dat ook uit de trein gestapt was koos voor de afvaart van de Lesse. Koud water, brrrr! Carine zocht de rood-wit streepjes op het einde van de parking stroomafwaarts en we gingen van start na nog eens goed de route te hebben bekeken. Vlug kwamen we aan de buvette “La Flobette”: “Ouvert”. We herinnerden deze van ooit eens de afvaart te hebben gedaan met de kayak. We waren er niet alleen: de buvette ligt op de 3.5 km lange bezoektocht van het mooie “natuurpark Furfooz” en bracht, net als de lokale biertjes, nog andere wandelaars hierlangs. 

Een beetje verder langs de Lesse namen we de variant op de GR 126 naar het dorpje Furfooz en onderweg zagen we enkele “trous” uit de oude steentijd, net als de restanten van een oud Romeins badhuis. Nog toegankelijk tot 8 november en later in het weekend bij mooi weer. We stegen naar het mooie en vredige dorpje om terug af te slaan naar links, terug richting de Lesse. We hadden op 205m hoogte doorheen de mooi verkleurende bomen prachtige zichten op de kronkelende rivier. Eens terug aan de Lesse toch eens checken welke kant op van de GR 126: omhoog over de spoorwegbrug en terug naar beneden de Lesse verder stroomafwaarts volgend voor een verdere 1.5 km. De route gaat vervolgens weg van de rivier richting de Maas maar die pikken we  morgen terug op. We volgden de oever verder en zien dan het mooie, in grijze blauwsteen, statige Chateau Walzin hoog boven de Lesse opduiken. Mijn medewandelaarsters waren danig onder de indruk. Hier hebben de kajakkers de uitdaging om in de versnelling van de rivier, net voor de oude watermolen, geen water te maken in hun bootje, of erger… Bij de oude site staat vermeld dat restauratie van de molensite, onderaan het kasteel, werd gestart. Eindelijk. Vroeger moest je hier door de rivier waden om de andere oever te bereiken maar een paar jaar terug werd er een mooie brug gebouwd voor mountainbikers en wandelaars. Wel reeds beschadigd door een omgevallen boom. Het bracht ons na nog een anderhalve kilometer stappen tot aan ons hotel “Castel Pont a Lesse”, gelegen in een mooi, prachtig onderhouden 25 hectare groot park met een rijke, lange geschiedenis en eeuwenoude bomen.   

Het hotel beviel: een mooie kamer (gereinigd met ozon verneveling tegen het covid-19 virus), het aperitief en het diner waren net als alle andere extra’s meer dan in orde. 

Na het uitgebreide ontbijt en een toer in het park: onze tweede dag. We namen de Rue de Waulx: een klim met aan de rechterzijde een enorme, oude boomgaard om terug aansluiting te zoeken met de GR 126. Deze vonden we op de verbindingsweg Famignoul-Anseremme rechts volgend. Links de afdaling naar de Maas. Ik herinner me dat we deze eens deden stijgend op een zondag- bustocht met Rik en Laura en haar bus. Waar is de tijd gebleven? Gelukkig droog weer nu! We deden de afdaling op een traag tempo, Nadine is niet de meest zelfzekere daler maar met de begeleiding van Carine en mezelf deed ze het prima. Eens beneden: een korte pauze om de benen en knieën te laten bekomen. Daarna naar rechts rond de rots van Freyr in de Maas. Leuk en net breed genoeg om niet in het water te vallen! We zagen er een paar alpine klimmers hun ding doen! We kregen een zicht op de “Chateau van Freyr” aan de overzijde, gekend van zijn collectie sinaasappelbomen en zijn labyrint. Ik liet me ooit eens vertellen dat daar voor het eerst koffie gedronken is in België? De plezierhaven van Anseremme en de mooie statige huizen langs de Maas konden bekoren. Onder andere een prachtig huis bewoond door de baron die eigenaar is van de Citadel van Dinant. Het was eraan te zien. Een kleine kapel met bijhorend kerkhofje lag ook op onze weg.

We zagen de monding van de Lesse op het oude 16^de -eeuwse brugje en een brasserie die open was net voor de kerk van Anseremme. 

We checkten de vertrekuren van de trein en deden nog een toertje doorheen  het mooie, vernieuwde Dinant, weliswaar met nog veel leegstand.

Ons tochtje zat erop: leuk en … wordt herhaald!

Martine

[Diavoorstelling tonen]

De Maldegemse Smokkelaars werden opgericht in 1969. Vorig jaar vierden we ons 50-jarig bestaan.

Guido Stroo was toen het langst lid en het langst in het Dagelijks Bestuur. Ondertussen heeft hij zijn ontslag aangeboden en werd zijn taak, de ledenadministratie, overgenomen door Patricia De Waele. Ook Anne-Mie De Vuyst nam ontslag als voorzitster. Zij werd opgevolgd door Martine D’hooge. Jef Matthijs verzorgde gedurende jaren de layout van de Go Riebedebie. Dankzij hem hadden we al die jaren een ledenblad waar anderen ons om benijdden. 

Maar de tijd staat niet stil. Het papieren tijdschrift werd vervangen door een Nieuwsbrief en een website: www.smokkelaarsmaldegem.be waarop iedereen terecht kan. Dit computergebeuren is in handen van Freddy De Rycke.

De andere leden van het Dagelijks Bestuur zijn, in alfabetische volgorde: Dauwens Luc, Lateste Dino, Maenhout Johan, Maenhout Luc en Vyncke William.

Samen zorgen we voor een gevarieerd aanbod van wandelingen en af en toe een fietstocht. 

Corona strooide dit jaar roet in het eten, letterlijk, want de wandelingen met eten achteraf, waren het nu oliebollen of spaghetti, konden niet doorgaan.We zien er al naar uit om jullie terug te zien, of op de stoverij of volgend jaar met de hutsepot.

De Novemberwandeling van vorig jaar bracht me onder andere in het Duitse Bundenbach, langs de mooie Huhnsrück wandelroute. We sliepen er toen twee nachten in Hotel Forellenhof. Toen reeds besliste ik dat ik er zou terugkomen als het eens paste, in dit puike hotel te midden van de natuur. Wel dat was nu in augustus al het geval.  Gezien mijn vrouw nu wat meer tijd had wou ze ook wel eens proeven van wat wandelgenot, dus koos ik voor een niet al te zware Huhnsrück etappe Herrstein-Bundenbach, die we vorig jaar ook in de herfst deden. Een goede introductie voor haar en als rodage voor de nieuwe wandelstokken. Waar vorig jaar de waard van het hotel ons vervoer aanbood moest ik hier beroep doen op een taxi naar het middeleeuwse Herrstein. De ochtendzon scheen mooi op de talrijke vakwerkhuizen die een prachtig decor vormde voor de start van deze etappe. De zon die we deze dag zoveel mogelijk moesten vermijden, er werd immers 30°C voorspeld. Gelukkig was deze tocht een afwisseling van zowel verkoelend bos en open ruimte, waar een toch redelijk stevige bries ons ook wat verkoeling gaf. We volgden de uitstekend aangebrachte huhnrück tekentjes op ons gemak en genoten regelmatig van het prachtig zomers landschap. Eerlijkheidshalve dien ik hier wel aan toe te voegen dat de herfst nog schilderachtiger was vorig jaar. De picknick die we meenamen van het hotel lieten we ons smaken. Alleen een terras om een pint te drinken ontbrak nog. Maar in de late namiddag na zo’n 16 km kwam de verlossing: een dordtlessend “Paulanerke”. We sloten de dag af op het buitenterras met wat Duitse gerechtjes, die de kok van dienst super lekker klaarmaakte. Veel kans dat ik nog wel eens passeer daar…

Dino

Wandelkaart:http://afstandmeten.nl/index.php?id=2721202

Een combinatie van GR 129, Uilenspiegelpad en GR 131.
Mijn wandelmaatjes kunnen om uiteenlopende redenen niet mee, dus kies ik voor een dicht-bij-huis-wandeling.

’s Morgens neem ik de bus richting Brugge. Aan de Katelijnepoort stap ik af. Direct al zit ik op GR, de 129. Ik volg de rood-witte streepjes onder de brug door terwijl een aantal bootjes in de zon liggen te wachten tot de brug open gaat. Langs de Brugse vaart gaat het verder, over het fietspad. Ik steek de Baron Ruzettestraat over en via Meulestee (ja, ook hier) en de Abdijenroute kom ik aan het AZ St. Lucas dat ligt te blinken in de zon. Ik volg verder het fietspad en word regelmatig opgeschrikt door belgerinkel. GR gaat rechts en zo kom ik in Ver Assebroek. Het is nog te vroeg voor een aperitief in de plaatselijke brasserie, maar op het pleintje eet ik toch een boterham. Daarna verder langs GR 129, die een fikse ommetoer volgt buiten vroeger. Met de Smokkelaars volgden we hier vorig jaar nog een deel van de route, toen bij stormweer.

Na een stuk asfalt en kassei kom ik aan kasteel Ten Torre. Ten tijde van WO 2 sliepen de Duitsers hier en was gans het gebied sperzone. Heden ten dage zijn alle dreven in de buurt afgesloten met hekken en verbodstekens, wolfsklemmen en schietgeweren!; zouden er hier nog enkele van die Duitsers verstopt zitten?

In de dreven loop je door mul zand, het strand.

Tegen de middag ben ik in de Zandberghoeve. Het hek is open dus ik waag het er op. Na een paar keer roepen daagt de uitbater op. Hij geeft me iets te drinken; ik heb gans het terras voor mij alleen. Wegens de veranderde coronaregels diende hij 300 gasten te annuleren voor het komende weekend. Mijn eenzame trappist zal dat niet goedmaken. Er volgt nog een mooi stuk tot we de grens naar Maldegem overgaan. In de Veldhoekstraat kom ik op de vernieuwde GR 131, al altijd de asfaltkampioen! Ik volg, kilometers Veldhoekstraat, daarna kilometers Veldstraat. Geen boom, geen bankje in de schaduw. Bij een paardenboerderij staan een aantal tenten opgesteld. De kindjes spelen aan de overkant in een groot zwembad. De boer van het naastgelegen veld vond het blijkbaar nodig om net nu beer te voeren. De kindjes zullen goed slapen vannacht.

Ik vorder steeds langzamer, geen schaduw, geen bankje… Voorbij de viaduct, langsheen de 

N 9  vind ik bij het eerste huis een plaatsje in de schaduw op een muurtje over een gracht. Even de beentjes laten hangen, een druifje eten, eventjes bekomen in de schaduw. Na ruim een kwartier kan ik verder en raak ik rond drie uur thuis. Alles af en de douche in…

Nooit gedacht dat de hitte en asfalt zo’n invloed konden hebben.

[Diavoorstelling tonen]

1 2 ►

Wandelkaart: http://afstandmeten.nl/index.php?id=2716443

Wandelen in tijden van corona en hitte.

Er waren eens 10 dappere mensen, 10 dappere stappers, waarvan 4 nieuwe stappers en die zouden 3 dingen doen op één dag nl. een tocht maken, anderhalve meteren – nieuw werkwoord voor Van Daele dit jaar- en de hitte trotseren. Het was een makkie met z’n tienen.

Het was uitkijken naar weer eens een dagwandeling te maken met de Smokkelaars,dit leek reeds een eeuwigheid geleden.

We hadden een mooi uitgestippelde tocht op papier en GPX gekregen van Luc; waarvoor dank.

Steeds zagen we de tekens van rood-wit (GR)of rood-geel ( Tijl Uilenspiegelpad) om ons te leiden. We gingen van Retranchement langs de oude wallen naar het kleine pittoreske Sint Anna ter Muiden nabij Sluis. Mooi opgeknapte huisjes, waarschijnlijk veel buitenverblijfjes van Nederlanders, Belgen of Duitsers, deden ons een toertje maken in het kleine gehucht. Op tijd en stond toch wel een stoppen om een natje te gebruiken terwijl het nog een beetje fris was om te drinken. We deden verschillende keren haasje over met de landsgrenzen. Voor de grens met Nederland kregen we een eerste stop in zicht; een boerderij “ De Tramroute”, één maand geleden geopend. We konden er een frisse pint of iets anders nuttigen. Mooie horeca+ hoeve winkel, splinter nieuw en vriendelijke eigenaars; we lieten er een telefoon nummer achter; je weet wel die corona opsporing. 

We wandelden verder tot we aan de nieuwe oversteek van de geul van het Zwin kwamen; de zoute zeelucht: fantastisch. Op een verhoogde berm, weg van de vele (teveel) fietsers, konden we zowel rechts land inwaarts, en links naar de Noordzee toe genieten van de slikken en schorren bij laag water. Eens weer op Nederlandse bodem konden we de vele kleurrijke zonnebaders op het strand, afstand respecterend zien genieten. Voor ons was het warm maar eens in Cadzand Bad aangekomen hadden we een koel drankje nodig, verdiend. Het weisbier (0.5l) ging er bij sommigen vlot in.

Kom op nog 4 km en we zijn terug aan de start; eerst een stuk de Kanaalweg volgend en aansluitend de oude stadswallen route van het Retrachement. 19.8km op de teller. Mooi,mooi! Tijd voor een verfrissing.

Het was te doen geweest en zonder afhakers! Zeker een tocht om eens opnieuw te doen bij koeler weer: herfstwandeling? Niet te ver van huis op zondag eens?

Martine

[Diavoorstelling tonen]

1 2 ... 5 ►

Een telefoontje brengt me op de hoogte dat er weer een wandelingetje zal doorgaan op zondag in een kleine bubbel. De corona maatregelen laten immers nog altijd niet toe om wat breder te gaan, maar de wandelkriebels zijn er wel. Weer blijven we in de buurt en zoeken het niet te ver. We verzamelen met een 6-tal stappers aan de Filosoof te Maldegem waar het terras verassend vroeg al bijna vol zit, ondanks het vroege uur. Het goede weer zal er wel voor iets tussen zitten denk ik dan.

De klokken van de St Barbarakerk verraden dat de mis begint. Kurt brengt ons naar de startplaats aan het voetbalplein te Ursel, dat er mooi bij ligt trouwens. We starten onder een stralend zonnetje en gaan richting, wat dacht je, Drongenhoed. Kurt kent de streek als zijn broekzak. Hij vertelt ons over bosjes die hij zelf hielp onderhouden en aanleggen. We horen zware motoren van vliegtuigjes boven onze hoofden. Onze wandeling brengt ons richting het vliegveld van Ursel. We lopen langs iets wat je net geen volwaardige verkaveling mag noemen. De dienst ruimtelijke ordening heeft hier duidelijk op een dwaalspoor gezeten in het verleden… Dit hele gebied getuigt van een jarenlange moeilijke oefening die hier gemaakt wordt tussen natuurbeheer, landbouw, vliegveld, militaire doelen, openbare- en privébelangen. Aan de startbaan wordt een eerste pitstop gemaakt alwaar een dreupelke en een droog worstje soldaat worden gemaakt. Het smaakt. We hebben immers ons rugzakken voor iets mee hé! Een bord leert ons dat hier een zeldzaam en bedreigd plantje, de Blauwe knoop, staat.

Dan terug de bossen in. Een Vlaamse gaai fladdert op. Er wordt opgemerkt dat dat tegenwoordig gewoon “gaai” genoemd wordt. We wandelen om te leren… Ook de ree en hert, hier talrijk aanwezig kruisen ons pad.

Even later bevinden we ons in een weiland tussen de koeien. Ze bekijken ons en wij hen… We lopen langs de overwoekerde Driesbeek die hier nog originele meanders heeft. Veel beken van die grootorde zijn in de loop der tijd rechtgetrokken of zelfs ingebuisd. Af en toe met alle gevolgen van dien.

Langzaam begint het nu rond de middag te draaien. We gaan richting de bouwwerf die Kurt zijn huis momenteel is voor het middagmaal. We zetten ons lekker buiten waar ons een heerlijke enchillada wordt geserveerd. Een “salavlaagske” regen kan de pret niet bederven. De wind is ondertussen ook al flink aangewakkerd. Een parasol kiest zowaar het luchtruim. Na het middagmaal steken we wat op over de geschiedenis van de volkse wijk Westvoorde, waar krulbollen bijna de status van religie bekwam. Een klein monumentje (zie foto) herinnert ons daaraan. Ook wanneer we weer de bossen induiken zien we nog restanten van bolpleinen. De Lange Dreef brengt ons nu richting Kleit waar we bij Briek nog even rusten. Er wordt beslist om eens een stukje “rechte lijn” tocht te doen. We gaan door de mais die hier en daar toch al manhoogte bereikt heeft richting Krommewege, en zo terug naar onze startplaats waar we nog even napraten. De teller staat op 18 km en het deed deugd. Bedankt aan de initiatiefnemers!

Dino

Steven Clays medewerker van Trage wegen heeft onlangs les gegeven over het maken van wandeling of fietsentocht. Wie er niets van kent kan inspiratie doen om zelf een wandeling of fietstocht te maken.  Deze opleiding is een onderdeel van het geweldige www.de-uitstap.be