Categorie: Geen categorie

Het was even wachten, maar jullie geduld wordt beloond! Sportief met de Wandelvogel heeft een opvolger. ‘Hup!’ is de naam. Hup! neemt jou mee in een wereld vol bewegen en sporten met inspirerende activiteiten, authentieke beweegverhalen en verrassende rubrieken. Dit nieuwe ledenmagazine valt voortaan 4 x/jaar bij onze leden in de brievenbus en is inbegrepen in het lidmaatschap van Gezinssportvlaanderen. De eerste editie is voorzien begin juli.

De coronamaatregelen zijn heel wat versoepeld en zo kan ook weer de vrijdagwandeling van start. 
Je kan al de volgende datums noteren.
Meer info volgt in de volgende nieuwsbrieven.

vrijdag, 20 augustus ’21:  Geert Creve  – Moorsel 

 vrijdag,17 september ’21: Marc Otte – Doomkerke (Bulskampveld) 

 vrijdag, 15 oktober ’21: Toon Van Eetvelde  – Schorisse

 vrijdag, 19 november ’21:  Jan Van Damme –  Moerzeke

 

Wandelkaart: https://www.afstandmeten.nl/index.php?id=2997050

 

6h59 werd als vertrekuur afgesproken in Brugge om er de IC-trein naar Luik te nemen. Na een vlotte overstap in het majestueuze station van Guillemins belandden we net voor half tien aan het station van Visé, dat met zijn spoorweg tot Maastricht geprangd ligt naast de autostrade en de hier al heel brede Maas. We doorkruisen het op zondag zachtjes ontwakende stadje. Overal vallen schilden op van de kruisboog-  en de 2 haakbusschuttersgilden.

Maar algauw trekken we door het eerste wijdse, frisse lentegroen van berg en dal. Fris, ja. We waren met een zonnig weerke vertrokken in Brugge, maar de eerste uren stopt het zachte miezeren hier niet. 

Freddy heeft vandaag een 24 km lang traject in een acht-vorm uitgestippeld langs vooral GR-paden. We doorkruisen een zeer gevarieerd landschap van bossen, akkers en weiden, hoge hagen; zelfs door tunnels in het struikgewas. Klaterende riviertjes doorstromen pittoreske dorpjes. Zo houden we halt voor onze lunch in Mortroux, deelgemeente van Dalhem, een voorschot groot.  Een lokale visser toont ons fier zijn vangst van deze morgen. ‘Oufti!’ (Luiks voor onze ‘Miljer…’) ratelt voortdurend uit zijn mond.

We zetten dapper verder door. Het gemiezer blijft achterwege. De zon is nu meer en meer present. Maar de sporen van de overvloedige regen deze week leiden ons vaak naar de bermen om de grote plassen te ontwijken. Soms zijn de plassen ook op de vaak heel smalle paadjes zo omvangrijk dat je er wel doorheen moet stappen. Godfried, die toe is aan zijn Maidentrip in onze rangen, trekt maar een vies gezicht. ‘Wa nei??…’. Als hij toch nog zijn heil zoekt op de rand van de plas reiken we hem nog een wandelstok aan. Maar het mag niet baten. Hij glijdt uit en ploft op zijn borst in de plas. Zijn rechterarm, die nog steun zocht aan de wei-omheining, raakt gekneld. Een korte kraak… 

Carine, vertrouwd met dergelijke scènes in het hospitaal, neemt meteen voortouw in de coördinatie; onder het goedkeurend oog van Dino. We heffen Godfried, ontdaan van zijn rugzak, horizontaal op het droge, waar hij even gaat zitten. Dino en ik bellen aan bij het eerste huis 10 minuten verder om de juiste adresinfo aan de hulpdiensten te kunnen doorgeven. Ondertussen begeleiden de anderen Godfried naar het afgesproken punt, waar de ambulance net toekomt. Tante Corona verbiedt ons hem te vergezellen naar het ziekenhuis CHC in Hermalle. Ook een brandweerwagen was blijkbaar opgeroepen, vanwege de onherbergzame spot van het ongeval. Half uit ons lood geslagen zetten we de tocht verder. We moeten verder. Godfried is nu alvast in goeie handen. We stappen vaak in complete stilte; blijkbaar een post-traumatische reactie. De meesten van ons dragen nog diverse moddersporen van die urgente interventie. Maar door het lange, natte gras zijn onze bottienen vlug gekuist, zo ook na het doorkruisen van een pas ‘gebeerde’ weide… 

Na anderhalf uur meldt Godfried ons dat zijn bovenarm gebroken is en hij morgen geopereerd moet worden. (‘Oefti!’…) 

We belanden op de rand van het heuvelachtige Land van Herve, voor mij het schattigste landschap in België. Ginds in de verte de mijntoren en terrils van Blègny.

We moeten nu flink doorstappen, willen we in Luik de trein van 18h halen om in Brugge om 20h te arriveren. I.p.v. een terrasje aan het station, drinken we nog een biertje op de trein. Is dat nu toegelaten of is die regel nu al afgeschaft? Ja, ’t zijn rare tijden…

Maar steeds opnieuw komt die dramatische scène ons weer voor ogen. Ja, Visé zal ons nog lang herinneren aan die nare val, maar ook aan de gecoördineerde samenwerking van elkeen om onze kersverse compagnon zo vlug mogelijk ongedeerd op het droge, in goede handen te loodsen. Een opsteker voor onze groepsgeest!!

Francis 

Wandelkaart: https://www.afstandmeten.nl/index.php?id=2997040

 

Op minder dan een kilometer van Wetteren station lopen we al onverhard. Het heeft de voorbije dag flink geregend en aan de rand van het Hospiesbos worden we voor het eerst getrakteerd op een overdosis slijk. Over het meest drassige gedeelte loopt een stevig knuppelpad dat ons het ergste bespaart.

Daarna komen we in open veld, tussen de planterijen. Evenals Maldegem is Wetteren gekend voor zijn vele kwekerijen. Maar planters, net als boeren, durven wel eens een wegeltje mee om te ploegen. Osmand houdt ons op het rechte pad en leidt ons feilloos tussen de plantjes door.

De regen zorgde niet alleen voor slijk maar ook voor een frisgroene herboren overvloed aan bermplanten. Het is zalig om daar tussendoor te stappen. Dat is ook de makers van de Martinusroute niet ontgaan. De nieuwe route moet binnenkort verschijnen bij Grote Routepaden en sporadisch treffen we al een bordje aan. Jef is bezig aan de layout en profiteert ervan om zelf een paar foto’s toe te voegen.

De Serskampse bossen zijn het volgende hoogtepunt. Opnieuw enorme plassen, modder, omleidingspaadjes en soms zelfs daarbovenop nog een omleiding. Prachtig!

We maken een ommetje naar Smetlede, naar het cafeetje “Bij Roste Mon”, maar Mon is niet thuis. We stoppen een eindje buiten het dorp voor een hapje.

We ronden Impe en lopen nu in het laaggelegen stroomgebied van de Molenbeek; de paden overstroomd, heel uitzonderlijk opgevuld met boomstammetjes. Gelukkig zijn er overal kapelletjes waar we een kaars kunnen doen branden voor droge voeten! 

Tot op een paar honderd meter van het station van Lede lopen we onverhard. Een ongelooflijk mooie wandeling én met café rechtover het station. De waardin toont ons een filmpje van de avond ervoor: 10 à 15 cm water in de straat na een wolkbreuk.

Geen wonder dat er af en toe een plas was onderweg!

De zes wandelingen van de vorige uitgave van de nieuwsbrief zijn nu aangeboden bij de gemeente.
Je kan ze nu inkijken via: www.maldegem.be/mallemaldegem.
Daarnaast kan je nog verschillende sporttakken inkijken en er zijn een tal van prijzen te winnen.

 

Guy Vanvuchelen heeft een vereenvoudigde handleiding gemaakt van OsmAnd voor wandelaars, waarvoor onze dank dat we deze mogen delen.
https://www.dropbox.com/sh/f78d8h8m04zuo1k/AAD34fjGwssJaYHlrnfu0bD-a?dl=0  of Scan de qr code.

De Smokkelaars ontwierpen op vraag van de gemeente 7 wandelroutes in het kader van Malle Maldegem; één in iedere deelkern (ongeveer 10 km), een buggywandeling in het centrum van Maldegen (ongeveer 5 km) en een langere rondwandeling van 24 km.

Die worden uitgepijld voor 1 juni en blijven bewegwijzerd tot eind september. 

Jullie begrijpen dat het uitpijlen en het onderhoud van deze routes heel wat werk vragen en daarom doen we beroep op jullie. Wie wil mee helpen uitpijlen en wie wil het peterschap van één van deze routes voor bvb. een maand op zich nemen? Contact opnemen met Freddy via freddyderycke@gmail.com .

 

Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=2939575

 

Nadat we aan een reeks aprilse grillen onderworpen geweest waren, was het nu gelukkig een zondag die naam waardig: de zon was er al vroeg bij en het beloofde een ideale stappertjesdag te worden. Met de auto vertrokken we in kleine bubbels, want helaas is “het beestje” nog niet verslagen, richting de Vlaamse Ardennen. De plaats van afspraak was Jeugdherberg De Fiertel in Ronse. In deze heuvelachtige streek is al vele malen de Ronde van Vlaanderen beslecht. Het was dan ook niet verwonderlijk dat we regelmatig ook fietsers zagen afzien op de kuitenbijters die de hellingen zijn. Ook voor ons wandelaars was het een dag met heel wat hoogtemeters, want van een vlak parcours was hier zeker geen sprake. De klimmetjes zorgden ervoor dat we rap opgewarmd waren en dat wat kledij richting rugzak kon verdwijnen. Maar onze inspanningen werden ruimschoots beloond met heel wat moois dat ons in de lente kan aanbieden. We zien een aantal keer de pracht van boshyacinten, die heus niet alleen in Halle groeien hoor. Onze tocht volgt regelmatig GR5A tekens en we doorkruisen grondgebied van Ronse, Flobecq (Vloesberg), Brakel en Maarkedal. Het Muziekbos en Brakelbos zijn namen die bij enkelen herinneringen wakker maken van eerdere tochten. De talrijke vierkantshoeves verraden het rijke landbouwleven van de streek. Vlas was destijds een van de teelten die hier grondstof leverde voor basislinnen.  Aan de straatnaamborden merken we ook dat we met de taalgrens aan het flirten zijn. Als we een café passeren met een bordje “open” kunnen we het bijna niet geloven. Is hier dan geen corona ofwa…? De bazin heeft genoeg van de sluiting zegt ze. We kunnen er dus gerust iets drinken, maar wel buiten in het zonnetje en afstand houden. Geen probleem…! We laten ons dan ook blij een Kwaremont biertje smaken. Met de glimlach wordt er getrakteerd want hoe lang was dat ook alweer geleden? We duiken na deze onverwachte pitstop weer de bossen in, en lopen er zelfs nog wat andere Maldegemnaars tegen het lijf. In de namiddag zien we ook wel meer wandelaars en fietsers die genieten van de streek. Maar er is zeker plaats voor iedereen. Het was al een tijdje geleden dat ik in deze streek wandelde, maar het smaakt zeker naar meer. En niet alleen bij mij, werd me gezegd. We komen zeker nog eens langs, en hopelijk kunnen we dat dan weer in clubverband doen.

Dino

 

Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=2919888

De eerste zaterdag van april starten we aan het station van Lede een rondwandeling van goed 14 km. We volgen de bordjes van de plaatselijke wandelclub “De Gemzen” .

Ze maakten een grote lus met een paar doorsteken, zodat er wandelingen ontstonden van verschillende afstanden. Je kan alle info terugvinden op hun website “gemzen.be”

In het begin is het even wennen aan de bewegwijzering. Als je niets vindt is het gewoon rechtdoor. Al spoedig lopen we op smalle paadjes tussen de velden. Langs de Molenweg kruisen we de Molenbeek en een eindje verder de Wellebeek. We ronden Wanzele en gaan verder naar Smetlede, veelal over onverharde veldwegen en achterafpaadjes.

In een kapelletje eten we onze boterhammen op, beschut tegen de frisse wind, onder het toeziend oog van O.L.V. Van Vrede. Een paar wielrenners die ons al een paar keer passeerden en riepen “derde keer trakteren” genieten in het huis ernaast van hun trappist maar verdwijnen binnen als ik hen erop aanspreek.

Aangesterkt stappen we verder over stukjes asfalt, maar meestal over onverharde wegen door vers geploegd akkerland en kleine stukjes bos waar de wilde kerselaars uitbundig bloeien. We kruisen opnieuw de Wellebeek. Wandelen langs het Meulewegje, de Molenweg, de Molenstraat en bij een oude boerderij, met molengebouw, genieten we op een bankje in het zonnetje van koffie met dreupel en taart. Meer moet dat niet zijn!

We steken opnieuw de Molenbeek over, lopen er een stukje langsheen, en komen bij een prachtig gelegen café met groot terras aan de Geestervallei. Het ruikt er heerlijk naar pannenkoeken maar hélaas, ze zijn niet voor ons. 

Even verder komen we terug in de bebouwing van Lede en rest ons enkel nog het stukje terug naar het station.

 

Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=2914608

Het voelde “vroeg uit de veren” aan, de voorbije nacht werd er immers overgeschakeld naar de zomertijd. Yes! Helaas is het ook nog altijd coronatijd waarvan de regelgeving bijna niet meer bij te houden is. Bubbels van 4, bubbels van 10, dan weer bubbels van 4, aan het ruitje zitten op de trein, dan alleen maar richting kust, scholen open, scholen dicht, enz…enz… Maar met onze kleine groep hebben we, zoals van voorbeeldige burgers als we zijn verwacht wordt, ons aan de geldende spelregels gehouden en dus bleef alles veilig. Met de trein ging het richting het kleine stationnetje van Landelies in Henegouwen voor een lokale wandeling richting het dorpje Aulne, waar de ruïnes van een oude cisterciënzerabdij in het kleine dorp een prominente hoofdrol spelen. We volgen eerst enkele vlakke kilometers de oevers van de Samber. We zien vissers geduldig wachten op een goede beet in het lentezonnetje. Ook wij laten ons niet opjagen en nemen voldoende tijd om af en toe eens te rusten en te genieten. Op geregelde afstanden passeren we oude sluisinrichtingen die getuigen van een rijk industrieel verleden. De Samber was immers lang een belangrijke waterverbinding voor de aan- en afvoer van goederen voor de staalindustrie in de streek. Vandaag de dag is er vooral nog pleziervaart. We zien enkele dapperen een poging tot SUP boarden (Stand Up Paddling) doen. De zon schijnt wel, maar ik heb in alle geval nog geen goesting om mij nu al in het water te begeven. Elk zijn ding!

We lopen langs het dorp heen en kunnen de ruïnes nu bijna van alle kanten bewonderen. Werkelijk imposant moet het hier geweest zijn. Hier en daar merken we ook rood-witte tekens van de GR129 Brugge-Arlon op, hoewel we die vandaag niet strikt volgen. Na even kort in de bossen (een kort stukje bois d’Aulne) gegaan te zijn dalen we af tot aan de ingang van de Abdij, die toch wel een brouwerij heeft zeker! We wagen onze kans en een vriendelijke man laat ons een blik werpen op de brouwinstallatie. Hij is zelfs zo goed ons biertje ter degustatie te verkopen die we ons picknickgewijs laten smaken net buiten de muren van de Abdij, die uiteraard gesloten is wegens U weet wel. In betere tijden kan je hier gerust een terrasje doen. Nu liggen ze er verlaten en stil bij. Langs de oevers keren we terug naar Landelies. De tijd laat ons toe ook hier nog “the extra mile” te wandelen langs een pittoresk kerkje (église Saint- Martin de Landelies) Voor we terug richting station gaan kunnen we niet weerstaan aan de verleiding om nog even de lente op onze huid te voelen, en we besluiten om nog even te gaan zitten aan de oever. Ondanks de aangekondigde maatregelen verloopt de terugreis met de trein probleemloos. De combinatie van gewandelde kilometers, een eerste échte lentezon en vooral het uurtje minder slaap laten zich voelen en er vallen wat oogjes dicht voor een reeks hazenslaapjes. Toch maar weer lekker genoten van een dagje coronaproof wandelplezier en goed gezelschap. We onthouden ook een verrassend Henegouwen!

Dino