Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=3092677
La Roche – Ligny. 26.0 km
Bij het verlaten van het station van La Roche vinden we het paadje niet. We steken dan maar La Thyle over en volgen langs de weg tot voorbij de laatste huizen van Tanguissart.
Daarna gaan we onverhard, langs de Ry d’Hez, een onbetekenend stroompje, dat we stroomopwaarts volgen. Het onverharde wordt hoe langer hoe drassiger. We doen de gamashen om en ploeteren verder door een moerassig bos over omgevallen bomen, door struiken. Er is amper nog sprake van een pad, we stappen van stronk op graszode tussen het water door. Plots is er geen doorkomen meer aan. Gans de vallei staat onder, we staan in het water. We waden naar de zijkant, soms tot halfweg onze kuiten. De berm volgen is geen optie; bramen en struiken versperren de weg. Dan maar omhoog door metershoge netels. Daar vinden we een breed bospad. Volgens een houthakker is het een privéweg. Op het eind vinden we inderdaad een bordje “chemin privé”. 
Langs de rand van het bos volgen we verschillende wegels en daarna gaat het kriskras door open veld en stukjes bos in een grote boog rond Villers-la-Ville. Langsheen de spoorweg stappen we door een verwilderde strook bos en gaan dan onder de spoorweg door in Strichon. Vlak voorbij de brug is er Café du Pont, niet voorzien maar welkom.
We stappen binnen. Er hangt één man aan een tafeltje, hij beweegt niet. De cafébazin staat met de armen gekruist achter de toog. Het enthousiasme stroomt eraf. We bestellen, drinken hem uit en vlug weer weg. We dienen een tijdje te stappen voor we de kilte uit ons lijf krijgen. Efkes gezellig een pintje drinken…hallo!
Daarna zijn het veldwegen, lange rechte graswegels of half verharde paden doorheen de velden met bieten, aardappelen, mais… We passeren doodse dorpjes Marbisoux, Wagnelée,.. Enkel de Chemin de l’Escaille, waar aan het hek een bordje “chemin privé” hangt, zorgt nog voor wat afwisseling. We lopen langs de muren van een enorme vierkantshoeve met daarbij een kasteeltje met vijvers. Als we het hek aan de andere zijde van het domein, na 1 km, doorgaan zijn we bijna in Ligny.
Smokkelaars. Om onze appetijt voor de hutsepot een beetje aan te wakkeren gaan we eerst richting stad Brugge, waar onze huisgids Dino ons wat meer vertelt over het St Annakwartier, het rustige en meer volkse deel van Brugge. We gaan daarna ook eens langs de vesten om toch wat kilometers op de teller te hebben. We verzamelen om 14.00h aan de voorkant van het station.
natuurgebied met vijvers, knuppelpaden, een stalen uitkijkplatform over de vallei en vooral een ongelooflijke variatie aan groen. Aan de omgevallen bomen te zien heeft het hier onlangs nog flink gestormd. Na ruim 3 km komen we uit op het pleintje naast het Cultureel Centrum de Westrand in Dilbeek, “waar Vlamingen thuis zijn!”
boterhammen op aan de kerk maar een fietser wijst ons op het terras van de Merselborre, op de hoek van de Postweg en de Schaliestraat. Daarvoor keren we graag 100 m terug! 
Via het Distelveld ,de Gallatas – en Predkherenbossen wandelen we richting natuurreservaat Gulke Putten.
Er werd eerst even haltgehouden aan een grenspaal. Grenspaal? Jawel; de paal geeft de plaats aan van de voormalige grens tussen Eeklo en Maldegem, van voor de fusies in 1977, waarbij een stukje Adegem bij Eeklo terecht kwam. Maar even verder duiken we dus het Leen in. Het Leen, ooit eigendom van Graaf Gwijde van Dampierre (13eE) is eigenlijk een relict van een moerassig gebied. Het is er nog steeds vochtig, en dat zullen we geweten hebben. De talrijke muggen maken immers van elke gelegenheid gebruik om ons een steekje te presenteren. Mijn benen droegen nog enkele dagen de sporen van die beestjes, ik was immers in korte broek gestart… In een recenter verleden was dit Leen een plaats van en voor militairen, die hier ook wel wat sporen nalieten. De betonbaantjes en vijvers, om er maar twee te noemen bijvoorbeeld. Na heel wat interessante weetjes over fauna en flora doemt een metalen constructie voor ons op, die een uitkijktoren is. Terwijl enkelen het niet kunnen laten om eens naar boven te gaan, gaan de anderen alvast plaats nemen in het cafetaria ter plaatse, die nog net niet gesloten is. Het is immers een mooie zomeravond en een drankje smaakt dan wel.
Langs de oude militaire wegen gingen we verder toen we plots de geur van wierrook opvingen in onze neus. Bij een kapelletje van Maria hadden vriendelijke mensen uit andere oorden wat brood en wierook geplaatst, een gebruik die we kennen bij hindoes ter ere van de Goden. Samenleven kan eenvoudig zijn denk ik dan bij mezelf. Hadden maar meer mensen deze houding, het zou een paar oorlogen schelen. Ondertussen begon het wat te druppelen, maar de bomenrij langsheen het Schipdonkkanaal gaf ons gelukkig wat bescherming. Langs het Kanaal van Eeklo, die de Jachthaven eigenlijk is, bereikten we weer onze startplaats. Na het bedanken van Carlos voor de weetjes onderweg wordt nog iets genuttigd. De teller geeft 10km aan. Alweer een leuk en leerrijk tochtje!
heeft een opvolger. ‘Hup!’ is de naam. Hup! neemt jou mee in een wereld vol bewegen en sporten met inspirerende activiteiten, authentieke beweegverhalen en verrassende rubrieken. Dit nieuwe ledenmagazine valt voortaan 4 x/jaar bij onze leden in de brievenbus en is inbegrepen in het lidmaatschap van Gezinssportvlaanderen. De eerste editie is voorzien begin juli.