De Smokkelaars Maldegem vzw

4 september was al een tijdje aangekondigd als de dag dat we naar de Kalmthoutse Heide zouden gaan. Even was er twijfel of dit wel zou kunnen doorgaan. De droogte van de afgelopen maanden zorgde immers voor een krukdroge flora met het daaraan recht evenredige brandgevaar. Maar na controle bleek dat de toegang tot de heide niet verboden was. Enige waakzaamheid werd wel aangeraden en de zgn. “Code Rood” was van kracht.

Met de trein ging het richting ons startpunt: station “Heide” in Kalmthout. Onderweg waren we in Sint-Niklaas getuige van een kleurrijk schouwspel. Talrijke luchtballonnen kozen er samen in  de ochtendnevel het luchtruim in het kader van de aldaar gehouden Vredefeesten. In Berchem moest er overgestapt worden maar er was wel even tijd voor een lekker bakje koffie.

Een spraakzame treinbegeleidster bleek van “Heide” te zijn en wees ons alvast de juiste richting aan om onze tocht aan te vatten. Al gauw liepen we tussen de bomen in een rechte lijn richting informatiecentrum “de Vroente”, onze toegangspoort tot de heide. We kozen er voor een uitgepijld pad “Ree”. Dit pad zou de hele dag onze leidraad worden. Wel hebben we hier en daar van het pad afgeweken om het mulle zand te vermijden. In de warme temperaturen die nog steeds heersten is wandelen in zo’n omstandigheden immers nogal corvee zoals ze zeggen. Vergelijk het maar met wandelen in de duinen.

Ik had op voorhand al een wandelkaart aangeschaft, maar die bleek algauw overbodig. De elektronica deed ook zijn in de wandelsport zijn intrede, en daardoor werd onze wandeling constant gemonitord op digitale wijze. Waarvoor dank.

September werd speciaal gekozen als periode voor deze wandeling omdat in deze tijd de heide normaal in volle bloei staat en purper kleurt.  Deze typische purperen kleur komt van het plantje met de mooie naam “Erica”, in ons dialect ook wel “krak” genoemd.  Maar ook hier had de natuur te lijden onder de droogte waardoor de bloei al midden augustus aanvatte en bovendien ook minder uitgesproken was dan normaal. Gelukkig was er hier en daar wel nog wat van te zien.

Na enkele kilometers werd een eerste stop ingelast om te genieten van het zgn. “Stappersven” waarvan de waterstand heel wat lager stond als normaal. Het uitzicht was hier ronduit prachtig. Ik was ooit aan het Naivasha-meer in Kenia en voorwaar: de gelijkenissen zijn er. Wel wat minder nijlpaarden natuurlijk.

Onze middagpauze hielden we in het lommerte. De temperatuur was immers al flink opgelopen nu. Nee, herfst was het beslist nog niet…We beslisten hierdoor ook om de tocht iets in te korten. Maar was het nu 18, 20,22 of 23 km?? Het geloof in de juistheid van de elektronica werd hier op proef gesteld. Maar Aimée, onze man van de kust, bracht telkens uitsluitsel.

Ook onze twee nieuwe leden Danny en Kurt deden het prima. Een eerste keer meegaan in deze omstandigheden, dat kan tellen. Na zo’n 25km kwamen we terug aan de Vroente. De horeca was nu geopend en een welgekomen pint lieten we ons smaken. Ze moesten het ons geen twee keer vragen! Er restte ons nu enkel nog een korte rechtelijntocht terug naar het station. Alweer een geslaagde wandeluitstap die waarschijnlijk ook in de winter mooi moet zijn.

Dino

Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=1433&kmStep=5&metric=mi

Na ruim een maand zetten we onze wandeling verder. De heenreis gaat vlot en kwart over tien starten we aan het station van Dinant.

We blijven aan deze kant van de Maas en lopen verhard tot aan het Maison Leffe, gaan langs het gebouw dat een opkuis dringend kan gebruiken. We stappen op een paadje boven het dorpje Neffe, onder de brug van de autostrade door en steken In Anseremme de Maas over via het sas. Hoog tijd voor een boterham. 

We steken de Lesse over en volgen dan stroomopwaarts, langzaam hoger door de bossen.

We dalen, steken weer de Lesse over, voorbij restaurant le Moulin en een grote camping ernaast en volgen de blauwe rechthoekjes door bos en later open veld tot we bij Freyr terug op de grote weg komen. De brasserie is open, we zijn er helemaal alleen. De afdaling naar de Maas is moeilijker dan we ons konden herinneren; voor ons toch. Een jong koppeltje, klimmers, slentert naar beneden. Zij, met grote rugzak, op teenslippers, nagels mooi gelakt, hij met een grote tas over de schouder, op espadrilles.

Door de weiden langs de Maas gaan we verder. We snijden een stukje af en volgen het rood-wit van de GR 126 bergop, door een holle weg vol keien. We komen in de velden nabij Falmignoul en blijven langs de GR 126, volgen brede paden door de velden, later door bos. Bij het kasteel van Walzin komen we opnieuw bij de Lesse. De eerste kajakkers zijn al op post.

De GR 126 blijft de enige optie, eerst langs een breed pad, later een smal kronkelend weggetje. We sleuren ons over enkele spoorwegbruggen, laten een bar, schuilhut langs de Lesse links liggen( de trein wacht niet) en stappen verder naar Gendron. Op minder dan een kilometer voor het station komen we naast de spoorweg en zien we de trein voorbijrijden. Gelukkig is er aan het station een chalet, met groot terras, én eten én drinken.

De terugreis verloopt heel wat minder vlot. Spoorlopers zorgen in Brussel Zuid voor een vertraging van 51 minuten!

Deze wandeling is terug te vinden op de website van wandelclub Schampavie onder de titel “Dwars door België”.

Wandelkaart:https: //afstandmeten.nl/index.php?id=3187767

In onze “Dwars door België” reeks zijn we ondertussen al in Dinant.

De heenreis had wat voeten in de aarde. Bijna waren we ook weg zonder Jef.

We zagen hem staan in Brussel Noord op het perron. Maar in Brussel Luxemburg misten Roland en ik  onze aansluiting en kwamen we weer alle drie samen. Gelukkig was er twintig minuten later weer een trein naar Godinne.

Van het station klimmen we gestaag naar een punt hoog boven de Maas. In de diepte zien we het sas met de voetgangersbrug liggen. De afdaling is steiler dan de klim maar we raken heelhuids beneden. We klimmen terug de vallei uit naar Warmant en Haut-le-Wastia. De naam zegt het zelf. In de stukken bos heeft ook hier de storm huisgehouden. We stuiten af en toe op wegversperringen en de regen van de afgelopen dagen zorgt voor de nodige modder. De dorpjes zijn piepklein, cafeetjes onbestaande, dus picknicken we in de vallei van de Molignée op een aantal grote stenen. We volgen een stuk de GR 129. Nabij de ruïnes van het Chateau de Montaigle vloeit de Flavion in de Molignée.

We volgen de eerste stroomopwaarts, langs de indrukwekkende “Rocher de Montaigle” tot we op privéterrein terecht komen en gedwongen worden om hogerop te gaan, rond het domein heen en terug naar de Flavion. We volgen tot in Weillen, met mooi kerkje. Hier besluiten we om een stuk af te snijden. Met als gevolg…. een paar kilometer asfalt! We hebben wel een heel mooi vergezicht met dreigende wolken erboven. Die zorgen voor een aantal hagelbuitjes.

We bereiken de rand van Dinant. Nemen nog een korte pauze en dalen dan af. In Dinant is er een noodbrug over de sporen. Ze zijn volop bezig om de weg en spoorwegovergang te herstellen na de vloedgolf die vorig jaar de stad teisterde.

Schoenen wat opkuisen in een plas, nog een trappist in een café rechtover het station en de trein op.

Uiteindelijk ben ik om 22.30 uur thuis met 28.3 km bij op de teller en ruim 40000 stappen.

Wandelkaart:https://afstandmeten.nl/index.php?id=3151019

Het vorige weekend sneeuwde het in de Hoge Venen en aangezien het de ganse week onder het vriespunt bleef dacht ik: ideaal om een dagje door de sneeuw te ploeteren.

Dus trein naar Verviers, bus richting Francorchamps en terug met de bus vanaf Baraque Michel. In Verviers kun je geen busticket kopen, noch aan de chauffeur, noch aan een automaat en de tickets van de Lijn tellen niet. Reden om mij weerom te ergeren aan de puzzel die politiekers van dit landje maakten. Uiteindelijk komen we te weten dat er buskaarten verkocht worden in het winkeltje aan de overzijde en slaagt Roland er, op de valreep, in om er eentje te bemachtigen.

De bus brengt ons hoger en hoger, maar geen sneeuw te zien; wel stralende zon. We besluiten om enkele haltes vroeger af te stappen en daar de GR op te pikken die ons met een grote boog op ons traject moet brengen. Een klein paadje langs de Hoegne doet ons het rood-wit verlaten; we volgen het riviertje. Al spoedig blijkt dat alle brugjes weg gespoeld zijn en wordt het improviseren. Talud op, talud af, oversteken langs een geïmproviseerde brug; kortom het is ruim 12.30 uur als we in Belle Heid op onze voorziene route komen. De taveerne is open en een paar koffies later kunnen we er weer tegen. Het stuk tot Hockai langsheen de Hoegne is volgens mij één van de mooiste wandelingen van ons landje. Af en toe verschijnen er sneeuwvlekken in het landschap en de bruggetjes, die hier vrijwel allemaal hersteld zijn, liggen er wit beijzeld bij.

Aan de Pont des Centenaires houden we nog een pauze en besluiten we om af te snijden en de Vecquée te volgen naar Baraque Michel. Het brede pad ligt volledig dicht gesneeuwd, maar de sneeuw is door zon, vorst en langlaufers volledig verijsd. Onze stokken bewijzen hun nut. De open plekken, ongerept, zorgen voor schitterende taferelen in het licht van de lage zon.

We naderen Baraque Michel en het wordt drukker maar we raken nog binnen en kunnen onze wachttijd aangenaam warm doorbrengen. De bus is stipt op tijd, komt ook op tijd aan en een sprintje brengt ons op de klaarstaande trein.

 

Dank aan Johan Landuyt voor de reportage te maken van de nieuwjaarswandeling.
Ook dank aan de mensen die voor de bevoorrading hebben verzorgd.

Video kan je ook zien via YouTube

Beste leden,
Als voorzitter en namens het bestuur, wil ik jullie op de hoogte brengen van de werkende kern van de Smokkelaars.

Enige jaren terug werd ik voorzitter om Anne Mie De Vuyst op te volgen. Zij wilde tijd vrijmaken om horizonten te verkennen samen met haar echtgenoot. Ik was reeds een tijdje lid van het bestuur. Ik wil jullie bij deze het veranderde bestuur eens voorstellen.

3 Personen die vroeger meehielpen maar nu nog enkel lid zijn: Luc Maenhout,  William Vyncke en Guido Stro, bestuurslid van het eerste uur, was secretaris en heeft zijn werkzaamheden overgedragen. Ik wil deze personen en hun echtgenotes nog eens bedanken voor hun jarenlange inzet voor onze wandelclub.

Er is ook een nieuwe medewerker/bestuurder: Kurt Van Gaever. Hij wandelde meerdere jaren mee met ons en wil zich nu actief inzetten bij de organisatie van onze activiteiten. Welkom.

Samengevat bestaat het bestuur uit:
Dino Lateste, Kurt Van Gaever, Luc Dauwens (en helpende echtgenote Rita Herrebaut), Freddy De Rycke: verantwoordelijk voor website en  nieuwsbrief, Johan Maenhout die penningmeester is en gelegenheids kok voor onze vereniging, Patricia De Waele: onze nieuwe secretaris  en mezelf.

Hopend jullie op één van onze activiteiten te zien in het nieuwejaar 2022, het allerbeste toegewenst en een goede gezondheid,  groet ik jullie.

We zullen doordoen: het virus en zijn varianten krijgen ons niet klein!

Martine D’hooge

 De meesten onder ons stappen al jaren mee op deze jaarlijkse, fantastische Novemberwandelingen, al jaren kortweg gekend onder de noemer ‘Nà Deutsland’. Het is een vaste ankerplaats geworden in onze jaarlijkse agenda. Het eerst vallende blad doet ons al meteen smachten naar die jaarlijkse, magische groen-geel-, oker- en bruingetinte beleving. Maar dit jaar is het even anders…

Hij heeft het zelf al jaren aangekondigd : ‘Eens 65 stop ik ermee. Dan moet er iemand anders de organisatiefakkel van deze tochten overnemen!!’. 

Eens zou die dag er komen en vandaag is die dag aangebroken dat Johan er een punt achter zet en de scepter doorgeeft aan de volgende generatie.

Voor zover ik begrepen heb, is begin de jaren ’90 Johan, samen met zijn broer Luc, gestart met een meerdaagse trip. Het volgende jaar heeft Jozef hen vervoegd en is de groep langzamerhand uitgebreid. Daar België te klein en te bekrompen leek, gingen jullie over de grens neuzen in het toch maar kleine Luxemburg, tot Duitsland in het vizier kwam.

Van Dino hoorde ik hoe hij, een 10 jaar terug, steeds opnieuw na het zomerkamp met de KSA-oudleiding, al reikhalzend uitzag naar die als het ware magische ‘Wandeling in Duitsland’. Verleid door die epische verhalen stapte ikzelf mee vanaf de voorlaatste Rheinsteigtrip; ook voor Kurt toen de Maidentrip. Ook mij liet het sindsdien niet meer los en stapte ik maar al graag mee in dit fantastische verhaal; mijn ongeluksjaren buiten beschouwing gelaten…

30 jaar heeft Johan zich ingezet om elk jaar opnieuw deze trektocht op poten te zetten, een niet te onderschatten opdracht om : 

1/een wandeltraject uit te stippelen, 

2/dit te matchen met een slaap- en eetgelegenheid in de buurt, 

3 zonder de verplaatsingen per openbaar vervoer te vergeten 

+ 4/alle administratie en correspondentie van dien.

We weten dat het vervoer per trein niet altijd van een leien dakje liep, maar toch hield Johan aan zijn eerbare principe om, omzeggens alle verplaatsingen, per openbaar vervoer te organiseren.

Johan, van ons allen een hartelijk dank voor al die jaren onverdroten inzet om ons, keer op keer, een unieke ervaring in die prachtige herfstomgeving te verzekeren, rijkelijk aangevuld met de vrijwel altijd smakelijke portie spijs en vrijwel altijd rijkelijk stromende portie drank. Je kan nergens ter wereld nog een sierlijk glas Weis- of Weizenbier in de hand nemen, zonder weg te dromen in die Duitse Herfstsfeer. En zeker niet te vergeten : die ambiance met onze olijke Oli, de komische noot van peetvader André, het niet altijd duidelijke georakel van Briek, de rake opmerkingen van Nonkel Dino.  Met een gepaste, Maldegemse kwinkslag wist je vaak hoe de ambiance tot een nieuwe lachsalvo aan te zwengelen.

Ik veronderstel, en hoop althans, dat je nog wel enkele jaren zult meestappen met ons en zo kunt genieten van uw zogezegde ‘2^de pensioen’, nu je ook voor die zenuwslopende reisorganisatie niet meer moet instaan.

Het moment is gekomen om Johan te eren voor die jaren feilloze organisatie.  

Diverse mensen in de groep stelden dan ook voor Johan vanavond in de bloemetjes te zetten. Aangezien we hem van alle gesleur met dienen boekee willen besparen, en we hier nu toch al in een dergelijke, prachtige geel tot okerbruine omgeving hier rond dit hotelletje zitten, zou ik wel willen voorstellen dit moment hier, in deze magische omgeving, voor de rest van onze dagen te blijven associëren met dit eerbetoon aan onze wandelgids. 

Ter compensatie zullen onze 2 hostessen van dienst hem nu een cadoke van ons allen aanbieden.

Ik stel voor dat elkeen voor de rest van de avond nog eens gaat delven naar anekdotes en herinneringen aan onze herfsttochten in deze contreien.

Johan, we hopen jouw pionierswerk in dezelfde lijn, met dezelfde ijver en met hetzelfde enthousiasme te kunnen voortzetten. 

Nogmaals dank, voor die onverdroten inzet, al die jaren lang. 

MERCI JOHAN, MERCI JOHAN, MERCI… MERCI J… 

 

In november 1992 besloten Johan en zijn broer Luc een weekendje te gaan wandelen in de Ardennen. Het werd een tweedaagse wandeltocht en het Novemberweekend was geboren. Het volgende jaar was 1993 en ik had de eer om het tweede Novemberweekend in een lange rij te mogen meestappen. Met een te licht en te waterdoorlatend regenvestje, broek en schoenen uit mijn legertijd en een geleende rugzak was ik, dacht ik toch, uitstekend uitgerust om van Spa in drie dagen naar Vielsalm te stappen. Die legergetten vielen serieus tegen. Te dunne zolen, zodat ik pijnlijk kennismaakte met vele Ardense puntige steentjes. Voor de eerste overnachting in Sart-les-Spa werden we onderweg opgehaald door de hotelierster met haar BMW (zo zie je: toen al was alles piekfijn voorbereid). De tweede overnachting was voorzien in een vakantiecentrum van de sossen in Malmédy. Wat hebben we geleerd in Malmédy: een lidkaart van de juiste vakbond kan soms handig zijn; dus vergeet deze niet mee te nemen.

Bij aankomst in Vielsalm was ik er klaar mee: dit was mijn eerste en laatste driedaagse novembertocht geweest. In een piepklein cafeetje, tegenover het station van Vielsalm, heb ik genoten van mijn eerste Orval ooit (voor mij nu nog altijd de beste Trappist).

Vanaf de derde Novembertocht in 1994 groeide de groep en ook mijn uitrusting was iets verbeterd (1ste paar wandelschoenen van Technica, gekocht bij Bourgeois in Oostende). Mijn voornemen na de tocht van 1993 om het voor bekeken te houden was ondertussen vergeten. Het is nu 28 jaar geleden en ik heb alle tochten meegemaakt.

Al vlug werd de driedaagse een vierdaagse (en als het kon of nodig was een vijfdaagse). De jaren daarna wisselde het aantal deelnemers per editie. Enkelen kwamen erbij en bleven daarna weg. Anderen kwamen erbij en werden vaste klanten.

Vanaf 2008 werd de grens overgestoken naar Duitsland, een land met een oneindig aantal prachtige wandelroutes. Zo liepen we de Eifelsteig, de Mosel Hohenweg, de Rheinsteig en de Saar-Hunsrücksteig.

Tijdens de laatste tocht in de Hunsrück werd waardig afscheid genomen van organisator Johan met een toneeltje, enkele toespraakjes, geschenkjes en een toost. Nu heeft hij het organiseren overgelaten aan de (iets) jongere garde maar hij gaat wel nog mee om ook eens zorgeloos mee te stappen. Zijn visie: op het juiste moment een stap opzij zetten en de jongeren het roer laten overnemen. Dat is de beste garantie voor het voortbestaan van zoiets prachtig als de Novembertochten. En gelukkig zijn er jongere medestappers die er alles aan zullen doen om het even goed te doen als Johan. Daarvan is iedereen overtuigd.

Johan slaagde elk jaar erin zowel de tochten in België als in Duitsland subliem voor te bereiden. De routes waren perfect uitgestippeld, overnachtingen, eten en drank waren er altijd op het juiste moment en in juiste hoeveelheden (alhoewel, sommige hoteliers of café-uitbaters zijn nu nog hun voorraad Weizenbier aan het bijvullen).

Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die ooit meeging dankbaar is voor wat Johan heeft gedaan voor zijn Novembertochten en omdat ze het mochten meemaken.

Bedankt Johan!