Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=2894871
De weermannen van dienst voorspelden een stralend lentezonnetje, dus besloot ik om er nog eens alleen er op uit te trekken in mijn bubbel van één. Even het hoofd leegmaken. De voorbije maanden startten we reeds een aantal keer op de GR 57 die mij wel bevalt. In de vroege mistige ochtenduren begeef ik me richting Bomal. De mist is reeds opgetrokken als ik aankom aan het station. De Ourthe dampt wel lijkt het. De rood/wit tekens worden vlug gevonden, en al vlug ga ik het dorp uit. Een kort klimmetje brengt me naar een eerste natuurgebied, het “Réserve naturelle des Mont des Pins”. Ik loop al vlug op een soort bergkam met mooie vergezichten, want ook de zon is ondertussen van de partij. Ik geniet van de stilte. Aan een klein kapelletje eet ik een eerste boterhammetje. Deze “Chapelle de Saint Rahi” werd opgericht in de eerste wereldoorlog (1915), om onze troepen en vorst te beschermen.
Alleen, het beeld heeft de benen genomen denk ik… Een steile afdaling brengt me naar het gehuchtje Logne, waar ooit een watermolen was. Ik zie aan de overkant van de vallei een tweede natuurgebied opduiken: “Les Coteaux de Vieuxville”. Op de flanken van de heuvels zijn bijna alle bomen verwijderd. Met probeert er kalkgraslanden te herstellen en zo de oorspronkelijke fauna en flora. De verdwenen naaldbossen waren destijds aangeplant om de mijnindustrie te bevoorraden van steunhout. De “Rouge Ardennaise”, een schaap met een rosse kop, helpt bij dit herstel. Ik vraag me af hoe deze beesten het op mijn bord zouden doen? Een pittig klimmetje op die flanken laten zelfs wat zweetdruppels op mijn voorhoofd parelen. Eens boven beslis ik weer eens de innerlijke mens te versterken. De temperatuur laat het nu ook toe om in de korte broek te wandelen. Mijn witte kuiten zijn blij met wat buitenlucht en zonnestralen. In de verte zie ik ook de resten van het “Château de Logne”, een oude burcht die de streek destijds moest beschermen tegen de Noormannen. Ik daal nu weer af en bereikde “Ferme de Palogne”, pal aan de oever van de Ourthe.
Ik herken een terras, maar corona zorgt ervoor dat de boel gesloten is. Pech… Ik besluit enkele kilometers de oever te volgen langs de Ravel (Rail+Vélo) om zo extra van de zon te genieten. Ik zie er op de steile rotsen bergbekimmers oefenen. Straffe mannen en vrouwen! Het volgende dorpje die ik tegenkom is Sy, met een mooi “Chapelle de Notre Dame”, die eigenlijk een klein kerkje is. De Ourthe blijft mijn bondgenoot richting Hamoir. Tijd voor een drankje die ik gelukkig bij me heb! Het laatste stuk brengt me nu vrij vlug naar Comblain, via Xhignesse. Ik had er nog nooit van gehoord…Ik passeer er “Polska Macierz Skolna”??? Het blijkt een vakantiehuis te zijn van het “Poolse Schoolcomité van België”. Dat bestaat dus ook. We wandelen om te leren, nietwaar. De teller staat op 24km als ik het kleine stationnetje bereik en mijn wandeling eindig.
Dino
Buiten picknicken lijkt in deze vrieskou minder gezellig. Daarna gaan we door het centrum, blijven nog even plakken bij de weinige boekenstalletjes die open zijn en steken de brug over de Damse vaart over. Daarna rechts, een rondje rond de Oude Schaapskooi, en verder langs de Uilenspiegelroute in de richting van de vaarten en de Siffon. Voorbij het Verbrand Fort gaan we links. Aan de linkerzijde staan de tronken met de voeten in het water, in het ijs. We nemen de eerste straat links, volgen tot op de Koolkerksesteenweg waar we weer links gaan en vervolgens het eerste straatje rechts door de polders van Dudzele en Koolkerke. We hebben wind op kop en hij bijt in de neus. We lopen langsheen de Ronselarebeek. Op sommige plaatsen is er blijkbaar een ijsbreker voorbij gekomen en liggen de schotsen schots en scheef. 
We gaan links richting Koolkerke, maken een bocht rond het centrum, komen bij het Fort van Beieren. Nog nooit van gehoord. Wat een verrassing. Eerst komen we bij een grote ommuurde binnenplaats, met bankjes langs de muren waarop wandelaars uit de wind genieten van de zon. Daarna een stukje bos, een stervormige omwalling van het eigenlijke fort. Op de plassen maken schaatsers rondjes maar hun zones zijn beperkt, er is nog veel open water. We komen terug bij de Damse vaart en lopen de laatste honderden meters op de dijk terug naar Damme; muts diep over de oren, sjaal rond de nek.
Gelukkig beschikt de man over wat speciale talenten die hem toelieten zijn jaarlijkse triomftocht langs de kinderharten tot een goed einde te brengen. Wij van onze kant gingen op zijn feestdag met een viertal stappers richting Kessel – Lo voor een verkwikkende Sinterklaaswandeling. Hiervoor namen we eens de achterkant van Leuven station als uitvalsbasis en namen de dagstapper Kessel-Lo als leidraad voor onze tocht.
Bij het verlaten van dit bos komen we zowaar voorbij een wijngaard. (Domein Chartreuseberg voor de liefhebbers) Er staan enkele flessen op een ton tentoongesteld die helaas leeg zijn.
We kunnen ons daarbij wel wat voorstellen gezien de hellingsgraad. We gaan ook de Kesselberg op, een archeologische site die ons een mooi uitzicht geeft op Leuven en omgeving. Bij de afdaling gaat het weer langzaam richting Leuven. 
Dichterbij het station lopen we nog langs wat “Street art” die de grauwe gevelplaten wat opfleuren. De teller staat op 17km. We laten ons nog een pintje smaken op het Martelarenplein, niet op een terras van herberg helaas. Pintje = Blekske bier uit de lokale supermarkt. En dat in de schaduw van de brouwerij Stella Artois. Man toch…