In november 1992 besloten Johan en zijn broer Luc een weekendje te gaan wandelen in de Ardennen. Het werd een tweedaagse wandeltocht en het Novemberweekend was geboren. Het volgende jaar was 1993 en ik had de eer om het tweede Novemberweekend in een lange rij te mogen meestappen. Met een te licht en te waterdoorlatend regenvestje, broek en schoenen uit mijn legertijd en een geleende rugzak was ik, dacht ik toch, uitstekend uitgerust om van Spa in drie dagen naar Vielsalm te stappen. Die legergetten vielen serieus tegen. Te dunne zolen, zodat ik pijnlijk kennismaakte met vele Ardense puntige steentjes. Voor de eerste overnachting in Sart-les-Spa werden we onderweg opgehaald door de hotelierster met haar BMW (zo zie je: toen al was alles piekfijn voorbereid). De tweede overnachting was voorzien in een vakantiecentrum van de sossen in Malmédy. Wat hebben we geleerd in Malmédy: een lidkaart van de juiste vakbond kan soms handig zijn; dus vergeet deze niet mee te nemen.
Bij aankomst in Vielsalm was ik er klaar mee: dit was mijn eerste en laatste driedaagse novembertocht geweest. In een piepklein cafeetje, tegenover het station van Vielsalm, heb ik genoten van mijn eerste Orval ooit (voor mij nu nog altijd de beste Trappist).
Vanaf de derde Novembertocht in 1994 groeide de groep en ook mijn uitrusting was iets verbeterd (1ste paar wandelschoenen van Technica, gekocht bij Bourgeois in Oostende). Mijn voornemen na de tocht van 1993 om het voor bekeken te houden was ondertussen vergeten. Het is nu 28 jaar geleden en ik heb alle tochten meegemaakt.
Al vlug werd de driedaagse een vierdaagse (en als het kon of nodig was een vijfdaagse). De jaren daarna wisselde het aantal deelnemers per editie. Enkelen kwamen erbij en bleven daarna weg. Anderen kwamen erbij en werden vaste klanten.
Vanaf 2008 werd de grens overgestoken naar Duitsland, een land met een oneindig aantal prachtige wandelroutes. Zo liepen we de Eifelsteig, de Mosel Hohenweg, de Rheinsteig en de Saar-Hunsrücksteig.
Tijdens de laatste tocht in de Hunsrück werd waardig afscheid genomen van organisator Johan met een toneeltje, enkele toespraakjes, geschenkjes en een toost. Nu heeft hij het organiseren overgelaten aan de (iets) jongere garde maar hij gaat wel nog mee om ook eens zorgeloos mee te stappen. Zijn visie: op het juiste moment een stap opzij zetten en de jongeren het roer laten overnemen. Dat is de beste garantie voor het voortbestaan van zoiets prachtig als de Novembertochten. En gelukkig zijn er jongere medestappers die er alles aan zullen doen om het even goed te doen als Johan. Daarvan is iedereen overtuigd.
Johan slaagde elk jaar erin zowel de tochten in België als in Duitsland subliem voor te bereiden. De routes waren perfect uitgestippeld, overnachtingen, eten en drank waren er altijd op het juiste moment en in juiste hoeveelheden (alhoewel, sommige hoteliers of café-uitbaters zijn nu nog hun voorraad Weizenbier aan het bijvullen).
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die ooit meeging dankbaar is voor wat Johan heeft gedaan voor zijn Novembertochten en omdat ze het mochten meemaken.
Bedankt Johan!
