Met de wandelgroep Smokkelaars willen we wandelkwaliteit aanbieden, en groter dan groot willen we niet worden. Samen wandelen en ervaringen delen tijdens een wandeltocht, daar draait het om. Edoch, een kleine attentie voor het 100ste lid dat leek ons geen slecht idee. Groot was dan ook de voldoening toen we de mooie, oprechte en warme reactie zagen bij de overhandiging van een verse, mooie ruiker bloemen en het warme applaus dat de zaal vulde. Elk lid is voor ons belangrijk maar het is duidelijk dat ons 100ste lid mee kleur zal geven aan het toekomstig wandelplezier.
Een beetje wandelaar verzorgt zijn voetjes, want dat zijn toch onze belangrijkste tools om af en toe eens en tochtje te maken. Alzo knipte ik de dag voor onze uitstap even de nageltjes wat bij. Waarschijnlijk mis ik daar enige professionaliteit, want bij het ontwaken op de dag van onze uitstap was mijn rechter- grote teen aanmerkelijk in volume toegenomen en met wat zeurende pijn als bonus erbij.
Maar toch besloot ik aan te zetten, ik zou wel zien hoe het zou evalueren. De weerberichten waren ronduit slecht, en dat had een weerslag op de opkomst. Toch startten we om 10.30u aan het station van Lessines onze uitstap, net over de taalgrens, als gepland met een dapper groepje.René Magritte werd hier geboren. We werden eraan herinnert door een standbeeld en ook aan een gedenkplaat aan zijn geboortehuis. Maar voor de rest kan wat mij betreft Lessines wel wat opknapwerk gebruiken. Een aantal gevels in art nouveau stijl getuigen van een economisch betere periode. En op de stoep is het opletten voor hondenpoep geblazen…Maar gelukkig bevonden we ons al vlug op de buiten. We volgden eerst een rustig stukje “Ravel Dendre” die zoals de naam al doet vermoeden de oevers van de Dender volgt. Talrijke vissers zaten geduldig te wachten op het moment waarop een ultieme vangst hen eeuwige roem kon bezorgen, maar dat was niet als wij passeerden. Aan de uitrusting van die mannen te zien is er ook in deze hobby één en ander gebeurd. Ze zijn allemaal met de auto en hebben een hele lading aan materiaal mee. Heel wat anders dan toen ik als kind mee mocht met mijn broer om te gaan vissen in de Boerekreek. Alles met de fiets weliswaar toen. Al na enkele kilometers begon het te regenen… Gelukkig bracht een oude spoorwegbrug redding en werd er van de nood een deugd gemaakt door een eerste stop in te lassen. De regenvlaag was van korte duur. Het zou ook de enige vlaag zijn die we die dag hadden. Misschien dat de weergoden ons naar aanleiding van het nakende pensioen van Frank Deboosere wel iets beter weer gunden. Onderweg komen we talrijke kapelletjes (ik weet het, ik heb er een zwak voor…) tegen, de één al meer onderhouden dan de andere. Ze getuigen van vergane volksdevotie. Het landschap is overwegend lichtglooiend en zorgt niet echt voor problemen, ook niet voor mijn teen die zich door het wandelen wel beter lijkt te gedragen.
Op de middag hebben we geluk, want in een klein lokaal volkscafé (Chez Isa-Bert) in Deux-Acres met een vriendelijke waard mochten we onze boterhammekes opeten. Alleen… toen ik weer aanzette om te wandelen kon ik mijn hartslag voelen aan mijn grote teen.
Aan de rand van het Bois de Lessines stoppen we even aan de Signeurie. Een statig kasteel keurig omwald. De eerste sporen van dit gebouw dateren van de 13eE. Af en toe moeten we een beetje ploeteren door het slijk, maar al bij al valt het mee. Onze tocht volgde nu een stukje GRP123. Op het einde besloten we met enkelen de tocht iets in te korten. Aan de rand van het dorp zijn enkele jonge kinderen verse wafeltjes aan het bakken om hun spaarpot wat aan te vullen. Danny vond dat we ze moesten steunen. En gelijk had hij, want ze smaakten!
Net zoals aan het begin van deze dag liepen we dan langs de oever van de Dender weer Lessines binnen.
PS1: met de teen is alles in orde gekomen. Misschien moet ik eens een pedicure overwegen 😊
PS2: De wandeling was uitgestippeld door Luc/Rita. Waarvoor dank!
Zoals reeds aangekondigd in de nieuwsbrief van oktober 2022 informeren we jullie over onze aansluiting bij Wandelsport Vlaanderen vzw (WSVL) en de voordelen voor jullie als lid en voor de Trekkersgroep De Smokkelaars Maldegem.
Als bestuur zijn we van mening dat een aansluiting bij Wandelsport Vlaanderen vzw onze leden en onze werking als wandelgroep beter ondersteunt.
Als belangrijkste voordelen zien we:
Verzekerd zijn tijdens de uitoefening van al je wandelactiviteiten in binnen-en buitenland (zowel individueel alsin clubverband)*
Korting bij de activiteiten van andere aangesloten clubs
Een webwinkel met korting voor de leden
Andere voordelen bij acties van de federatie of haar partners
Het betreft een federatie (WSVL) enkel voor de wandelsport met ongeveer 60 000 leden en zowat 325 clubs
WSVL promoot en ondersteunt de werking van de clubs en wandelgroepen via website, Facebook en wandelblog . Ook voorzien zij opleidingen voor de bestuursleden.
Wat betekent dit nu concreet voor jullie als lid van de Trekkersgroep Smokkelaars Maldegem?
Vanaf vandaag kan je inschrijven : Bovendien hebben we voor de snelle beslissers een handig gadget.
Als BETALENDlid:
Je betaalt €15 per persoon op de rekeningBE47 0010 4894 6680van Trekkersgroep Smokkelaars Maldegem met als mededeling al de namen van de leden.
Je wordt automatisch lid van de federatie Wandelsport Vlaanderen.
Je bent vanaf betaling verzekerd via de sportpolis leden* WSVL tot en met 31/12/2023 voor AL je wandelactiviteiten in binnen-en buitenland.
Je krijgt een gratis abonnement per adres op het Walking Magazine.
Je krijgt korting bij onze eigen activiteiten zoals stoverijwandeling, …
Je krijgt kortingen op de officiële inschrijvingsprijs bij elke georganiseerde wandeltocht en alle clubactiviteiten van de andere clubs bij de federatie.
Via de mutualiteit kan je een tegemoetkoming krijgen van je inschrijvingsgeld (de attesten worden automatisch toegestuurd)
Als GRATIS lid:
Je bent reeds verzekerd* bij Wandelsport Vlaanderen voor de periode 1/1/2023 tem 31/12/2023.
Stuur een mail naar onze verantwoordelijke lidmaatschap Patricia Dewaele: patriciadew@hotmail.commet de namen van de verzekerde personen, je lidnummer en de vraag gratis lid te worden van dewandelgroep Smokkelaars Maldegem.
We heten je welkom op onze activiteiten maar kunnen je geen korting geven op onze eigen activiteiten.
Bij ongeval sta je zelf in voor de aangifte en afhandeling van je schadegeval.
*De verzekering van wandelsport Vlaanderen = de verzekering die automatisch van toepassing is via lidmaatschap van de federatie Wandelsport Vlaanderen (WSVL) = de ledenpolis (45.444.372)
De ledenpolis is automatisch van toepassing op:
Wandelsport (voor de leden ook BUITEN clubverband!!! = privé)
Sportieve en niet-sportieve nevenactiviteiten ingericht door WSVL en/of een aangesloten club.
Sportief: petanque, een fietstocht, een bezoek aan het zwembad, …
Niet-sportief: ledenfeest, een eetfestijn ten voordele van de clubkas, …
Naar jaarlijkse gewoonte trokken de Smokkelaars op een meerdaagse trektocht in de herfst. Al jaren was dit onder de deskundige leiding van Johan die deze taak vorig jaar een laatste keer waarnam. Maar gewoontedieren als we zijn, besloot ik om deze mooie traditie niet verloren te laten gaan. Met de opgedane ervaring moest dit wel lukken. We kozen deze keer de “Ahrsteig” uit die de gelijknamige rivier Ahr van bron in Blankenheim tot aan zijn monding in de Rijn te Sinzig volgt. Dit jaar werden de eerste 4 etappes afgewerkt. Om een en ander af te stemmen, hadden we ter kennismaking met elkaar en het parcours, een aantal weken voordien al eens informeel samengezeten om een aantal praktische zaken te bespreken zoals vervoer, afstanden, kaarten printen, gpx, eten, kostenverdeling, etc.… Goede afspraken maken goede vrienden, weet je wel… Een Whatsappgroepje werd alvast aangemaakt zodat we alle info steeds vlug met iedereen konden delen. Aan enthousiasme geen gebrek zo bleek. We waren er klaar voor!
Donderdag 10 november: Blankenheim – Freilinger See – Aremberg (22km)
Na enige verwarring over het aanvangsuur (4u., 5u., 5.30 u.…) werd er in de vroege morgen met drie auto’s richting Blankenheim gereden. Met de elektronica van vandaag konden we elkaars positie een beetje volgen. Tegen de verwachtingen in waren er geen verkeersproblemen. We troffen elkaar dan al vroeg in een Blankenheimse bakkerij waar enkelen alvast aan een lokaal ontbijtje begonnen waren. De chauffeurs van dienst reden dan door naar het eindpunt in Walporzheim om er de wagens te parkeren. We zouden ze later weer ontmoeten op het traject van de Ahrsteig waar een taxi hen heenbracht. In het prachtig dorpje Blankenheim vonden we, verborgen in een nis, de bron van de Ahr, de echte start van onze tocht. Doordat we vlot verkeer hadden gehad, zaten we ook een beetje voor op schema. Al gauw was de hele groep weer samen en werd er in een stralend zonnetje iets gegeten en gedronken om onze energiemeter in het groen te houden. In een afwisselend parcours van bossen en weides bracht de Ahrsteig ons naar de Freilinger See. Dit is in de zomer waarschijnlijk een mooie plaats om te vertoeven, maar in november is alles gesloten. Wel konden we gebruik maken van enkele kloeke banken voor ons middagmaal. Een berichtje aan de brievenbus vertelde ons dat er een vogel nest in gemaakt had, maar dat zal waarschijnlijk een trekvogel geweest zijn, want we kregen niets te zien of horen. Na het eten liep het parcours iets meer in open veld. Ook al straalde de zon, de frisse wind liet ons toch weten dat het november was. Maar een pittige klim naar een kruisbeeld op de top zorgde ervoor dat we geen kou hadden hoor! Er stond naast dit kruis een vredesboom geplant, die er stond sinds de 20stewereldjeugddagen in 2005 met Paus Benedictus XVI, een Duitser. Geen hond die dit las, daarom dat ik het even meegeef 😊. Wel werden we getrakteerd op een eerste dosis prachtige vergezichten, iets wat we wel meer zouden tegenkomen de volgende dagen. Bij het binnenkomen van Aremberg (na weer wat klimwerk) troffen we ook nog een zeer mooi kapelletje aan, recent gerestaureerd. Op een deftig uur, nog “in den klaren” kwamen we aan in onze eerste slaapplaats: “Gasthaus Burgschänke”.
Een “Wanderer Hilfstation” maakte direct duidelijk dat wandelaars hier welkom zijn! In dit hulpstation kon je een glas wijn of een biertje nuttigen. Je stak dan het nodige geld dan maar in een bus. En passant leerden we ook de geheimen van de app Splitwise kennen, die het bijhouden van “de pot” eenvoudig maakt en alles in een oogwenk berekent.
Het hotel met ongetwijfeld een rijke dorpsgeschiedenis en bijzonder interieur en kamers, beviel ons wel. Helaas moest de kok nog aan zijn opleiding beginnen denk ik. Wat kroketten, een bokaal rode kool, wat wortels en erwten erbij gekletst en niet nader omschreven vlees. Dit alles werd ons geserveerd door een kelner die recht van een punkfestival uit de Balkan kwam. Wel een vriendelijke man, daar niet van, maar op het internet was wel sprake van heel wat andere gerechten hoor.
Maar als je honger hebt eet je alles. Na een gezellige babbel bij een weizenbiertje gingen we onder de wol voor een portie slaap.
4 september was al een tijdje aangekondigd als de dag dat we naar de Kalmthoutse Heide zouden gaan. Even was er twijfel of dit wel zou kunnen doorgaan. De droogte van de afgelopen maanden zorgde immers voor een krukdroge flora met het daaraan recht evenredige brandgevaar. Maar na controle bleek dat de toegang tot de heide niet verboden was. Enige waakzaamheid werd wel aangeraden en de zgn. “Code Rood” was van kracht.
Met de trein ging het richting ons startpunt: station “Heide” in Kalmthout. Onderweg waren we in Sint-Niklaas getuige van een kleurrijk schouwspel. Talrijke luchtballonnen kozen er samen in de ochtendnevel het luchtruim in het kader van de aldaar gehouden Vredefeesten. In Berchem moest er overgestapt worden maar er was wel even tijd voor een lekker bakje koffie.
Een spraakzame treinbegeleidster bleek van “Heide” te zijn en wees ons alvast de juiste richting aan om onze tocht aan te vatten. Al gauw liepen we tussen de bomen in een rechte lijn richting informatiecentrum “de Vroente”, onze toegangspoort tot de heide. We kozen er voor een uitgepijld pad “Ree”. Dit pad zou de hele dag onze leidraad worden. Wel hebben we hier en daar van het pad afgeweken om het mulle zand te vermijden. In de warme temperaturen die nog steeds heersten is wandelen in zo’n omstandigheden immers nogal corvee zoals ze zeggen. Vergelijk het maar met wandelen in de duinen.
Ik had op voorhand al een wandelkaart aangeschaft, maar die bleek algauw overbodig. De elektronica deed ook zijn in de wandelsport zijn intrede, en daardoor werd onze wandeling constant gemonitord op digitale wijze. Waarvoor dank.
September werd speciaal gekozen als periode voor deze wandeling omdat in deze tijd de heide normaal in volle bloei staat en purper kleurt. Deze typische purperen kleur komt van het plantje met de mooie naam “Erica”, in ons dialect ook wel “krak” genoemd. Maar ook hier had de natuur te lijden onder de droogte waardoor de bloei al midden augustus aanvatte en bovendien ook minder uitgesproken was dan normaal. Gelukkig was er hier en daar wel nog wat van te zien.
Na enkele kilometers werd een eerste stop ingelast om te genieten van het zgn. “Stappersven” waarvan de waterstand heel wat lager stond als normaal. Het uitzicht was hier ronduit prachtig. Ik was ooit aan het Naivasha-meer in Kenia en voorwaar: de gelijkenissen zijn er. Wel wat minder nijlpaarden natuurlijk.
Onze middagpauze hielden we in het lommerte. De temperatuur was immers al flink opgelopen nu. Nee, herfst was het beslist nog niet…We beslisten hierdoor ook om de tocht iets in te korten. Maar was het nu 18, 20,22 of 23 km?? Het geloof in de juistheid van de elektronica werd hier op proef gesteld. Maar Aimée, onze man van de kust, bracht telkens uitsluitsel.
Ook onze twee nieuwe leden Danny en Kurt deden het prima. Een eerste keer meegaan in deze omstandigheden, dat kan tellen. Na zo’n 25km kwamen we terug aan de Vroente. De horeca was nu geopend en een welgekomen pint lieten we ons smaken. Ze moesten het ons geen twee keer vragen! Er restte ons nu enkel nog een korte rechtelijntocht terug naar het station. Alweer een geslaagde wandeluitstap die waarschijnlijk ook in de winter mooi moet zijn.
Na ruim een maand zetten we onze wandeling verder. De heenreis gaat vlot en kwart over tien starten we aan het station van Dinant.
We blijven aan deze kant van de Maas en lopen verhard tot aan het Maison Leffe, gaan langs het gebouw dat een opkuis dringend kan gebruiken. We stappen op een paadje boven het dorpje Neffe, onder de brug van de autostrade door en steken In Anseremme de Maas over via het sas. Hoog tijd voor een boterham.
We steken de Lesse over en volgen dan stroomopwaarts, langzaam hoger door de bossen.
We dalen, steken weer de Lesse over, voorbij restaurant le Moulin en een grote camping ernaast en volgen de blauwe rechthoekjes door bos en later open veld tot we bij Freyr terug op de grote weg komen. De brasserie is open, we zijn er helemaal alleen. De afdaling naar de Maas is moeilijker dan we ons konden herinneren; voor ons toch. Een jong koppeltje, klimmers, slentert naar beneden. Zij, met grote rugzak, op teenslippers, nagels mooi gelakt, hij met een grote tas over de schouder, op espadrilles.
Door de weiden langs de Maas gaan we verder. We snijden een stukje af en volgen het rood-wit van de GR 126 bergop, door een holle weg vol keien. We komen in de velden nabij Falmignoul en blijven langs de GR 126, volgen brede paden door de velden, later door bos. Bij het kasteel van Walzin komen we opnieuw bij de Lesse. De eerste kajakkers zijn al op post.
De GR 126 blijft de enige optie, eerst langs een breed pad, later een smal kronkelend weggetje. We sleuren ons over enkele spoorwegbruggen, laten een bar, schuilhut langs de Lesse links liggen( de trein wacht niet) en stappen verder naar Gendron. Op minder dan een kilometer voor het station komen we naast de spoorweg en zien we de trein voorbijrijden. Gelukkig is er aan het station een chalet, met groot terras, én eten én drinken.
De terugreis verloopt heel wat minder vlot. Spoorlopers zorgen in Brussel Zuid voor een vertraging van 51 minuten!
Deze wandeling is terug te vinden op de website van wandelclub Schampavie onder de titel “Dwars door België”.
In onze “Dwars door België” reeks zijn we ondertussen al in Dinant.
De heenreis had wat voeten in de aarde. Bijna waren we ook weg zonder Jef.
We zagen hem staan in Brussel Noord op het perron. Maar in Brussel Luxemburg misten Roland en ikonze aansluiting en kwamen we weer alle drie samen. Gelukkig was er twintig minuten later weer een trein naar Godinne.
Van het station klimmen we gestaag naar een punt hoog boven de Maas. In de diepte zien we het sas met de voetgangersbrug liggen. De afdaling is steiler dan de klim maar we raken heelhuids beneden. We klimmen terug de vallei uit naar Warmant en Haut-le-Wastia. De naam zegt het zelf. In de stukken bos heeft ook hier de storm huisgehouden. We stuiten af en toe op wegversperringen en de regen van de afgelopen dagen zorgt voor de nodige modder. De dorpjes zijn piepklein, cafeetjes onbestaande, dus picknicken we in de vallei van de Molignée op een aantal grote stenen. We volgen een stuk de GR 129. Nabij de ruïnes van het Chateau de Montaigle vloeit de Flavion in de Molignée.
We volgen de eerste stroomopwaarts, langs de indrukwekkende “Rocher de Montaigle” tot we op privéterrein terecht komen en gedwongen worden om hogerop te gaan, rond het domein heen en terug naar de Flavion. We volgen tot in Weillen, met mooi kerkje. Hier besluiten we om een stuk af te snijden. Met als gevolg…. een paar kilometer asfalt! We hebben wel een heel mooi vergezicht met dreigende wolken erboven. Die zorgen voor een aantal hagelbuitjes.
We bereiken de rand van Dinant. Nemen nog een korte pauze en dalen dan af. In Dinant is er een noodbrug over de sporen. Ze zijn volop bezig om de weg en spoorwegovergang te herstellen na de vloedgolf die vorig jaar de stad teisterde.
Schoenen wat opkuisen in een plas, nog een trappist in een café rechtover het station en de trein op.
Uiteindelijk ben ik om 22.30 uur thuis met 28.3 km bij op de teller en ruim 40000 stappen.
Het vorige weekend sneeuwde het in de Hoge Venen en aangezien het de ganse week onder het vriespunt bleef dacht ik: ideaal om een dagje door de sneeuw te ploeteren.
Dus trein naar Verviers, bus richting Francorchamps en terug met de bus vanaf Baraque Michel. In Verviers kun je geen busticket kopen, noch aan de chauffeur, noch aan een automaat en de tickets van de Lijn tellen niet. Reden om mij weerom te ergeren aan de puzzel die politiekers van dit landje maakten. Uiteindelijk komen we te weten dat er buskaarten verkocht worden in het winkeltje aan de overzijde en slaagt Roland er, op de valreep, in om er eentje te bemachtigen.
De bus brengt ons hoger en hoger, maar geen sneeuw te zien; wel stralende zon. We besluiten om enkele haltes vroeger af te stappen en daar de GR op te pikken die ons met een grote boog op ons traject moet brengen. Een klein paadje langs de Hoegne doet ons het rood-wit verlaten; we volgen het riviertje. Al spoedig blijkt dat alle brugjes weg gespoeld zijn en wordt het improviseren. Talud op, talud af, oversteken langs een geïmproviseerde brug; kortom het is ruim 12.30 uur als we in Belle Heid op onze voorziene route komen. De taveerne is open en een paar koffies later kunnen we er weer tegen. Het stuk tot Hockai langsheen de Hoegne is volgens mij één van de mooiste wandelingen van ons landje. Af en toe verschijnen er sneeuwvlekken in het landschap en de bruggetjes, die hier vrijwel allemaal hersteld zijn, liggen er wit beijzeld bij.
Aan de Pont des Centenaires houden we nog een pauze en besluiten we om af te snijden en de Vecquée te volgen naar Baraque Michel. Het brede pad ligt volledig dicht gesneeuwd, maar de sneeuw is door zon, vorst en langlaufers volledig verijsd. Onze stokken bewijzen hun nut. De open plekken, ongerept, zorgen voor schitterende taferelen in het licht van de lage zon.
We naderen Baraque Michel en het wordt drukker maar we raken nog binnen en kunnen onze wachttijd aangenaam warm doorbrengen. De bus is stipt op tijd, komt ook op tijd aan en een sprintje brengt ons op de klaarstaande trein.
meren we jullie over onze aansluiting bij Wandelsport Vlaanderen vzw (WSVL) en de voordelen voor jullie als lid en voor de Trekkersgroep De Smokkelaars Maldegem.
Spoorlopers zorgen in Brussel Zuid voor een vertraging van 51 minuten!
