Smokkelaarscafé – Gps (GPX?) op smartphone – presentatie


van de presentatie “gps op smartphone” kan je de onderstaande link kan je alvast nog eens bekijken.
https://usercontent.one/wp/www.smokkelaarsmaldegem.be/wp-content/uploads/2022/12/221209Gps-op-smartphone-presentatie.pdf?media=1706094176

Op vrijdag, 17 februari’ 23 is terug Smokkelaarscafé met thema: Gps (Osmand) installeren op smartphone

Dank aan Kurt voor de presentatie.

Waarom wandelen

Omdat wandelen gewoon dé gezonde natuursport is! We zetten graag enkele voordelen op een rijtje. 

  • Wandelen heeft een positieve invloed op de algemene conditie
  • Wandelen vermindert de totale hoeveelheid cholesterol in het lichaam
  • Wandelen verbetert de bloedtoevoer en zuurstofvoorziening naar ledematen en organen
  • Door te wandelen neemt de botmassa en spierkracht toe
  • Wandelen vormt een goede preventie tegen hart-en vaatziekten
  • Wandelen beïnvloedt de bloeddruk op een gunstige manier 
  • Wandelen versterkt het geheugen en concentratievermogen
  • Wandelen verbetert je stabiliteit en evenwicht
  • Wandelen is een ideaal middel tegen stress
  • Wandelen heeft een positieve invloed op je humeur 

AHRSTEIG VERSLAG

Ahrsteig

Naar jaarlijkse gewoonte trokken de Smokkelaars op een meerdaagse trektocht in de herfst. Al jaren was dit onder de deskundige leiding van Johan die deze taak vorig jaar een laatste keer waarnam. Maar gewoontedieren als we zijn, besloot ik om deze mooie traditie niet verloren te laten gaan. Met de opgedane ervaring moest dit wel lukken. We kozen deze keer de “Ahrsteig” uit die de gelijknamige rivier Ahr van bron in Blankenheim tot aan zijn monding in de Rijn te Sinzig volgt. Dit jaar werden de eerste 4 etappes afgewerkt. Om een en ander af te stemmen, hadden we ter kennismaking met elkaar en het parcours, een aantal weken voordien al eens informeel samengezeten om een aantal praktische zaken te bespreken zoals vervoer, afstanden, kaarten printen, gpx, eten, kostenverdeling, etc.… Goede afspraken maken goede vrienden, weet je wel… Een Whatsappgroepje werd alvast aangemaakt zodat we alle info steeds vlug met iedereen konden delen. Aan enthousiasme geen gebrek zo bleek. We waren er klaar voor!

Donderdag 10 november: Blankenheim – Freilinger See – Aremberg (22km)

Na enige verwarring over het aanvangsuur (4u., 5u., 5.30 u.…) werd er in de vroege morgen met drie auto’s richting Blankenheim gereden. Met de elektronica van vandaag konden we elkaars positie een beetje volgen. Tegen de verwachtingen in waren er geen verkeersproblemen. We troffen elkaar dan al vroeg in een Blankenheimse bakkerij waar enkelen alvast aan een lokaal ontbijtje begonnen waren. De chauffeurs van dienst reden dan door naar het eindpunt in Walporzheim om er de wagens te parkeren. We zouden ze later weer ontmoeten op het traject van de Ahrsteig waar een taxi hen heenbracht. In het prachtig dorpje Blankenheim vonden we, verborgen in een nis, de bron van de Ahr, de echte start van onze tocht. Doordat we vlot verkeer hadden gehad, zaten we ook een beetje voor op schema. Al gauw was de hele groep weer samen en werd er in een stralend zonnetje iets gegeten en gedronken om onze energiemeter in het groen te houden. In een afwisselend parcours van bossen en weides bracht de Ahrsteig ons naar de Freilinger See. Dit is in de zomer waarschijnlijk een mooie plaats om te vertoeven, maar in november is alles gesloten. Wel konden we gebruik maken van enkele kloeke banken voor ons middagmaal. Een berichtje aan de brievenbus vertelde ons dat er een vogel nest in gemaakt had, maar dat zal waarschijnlijk een trekvogel geweest zijn, want we kregen niets te zien of horen. Na het eten liep het parcours iets meer in open veld. Ook al straalde de zon, de frisse wind liet ons toch weten dat het november was. Maar een pittige klim naar een kruisbeeld op de top zorgde ervoor dat we geen kou hadden hoor! Er stond naast dit kruis een vredesboom geplant, die er stond sinds de 20stewereldjeugddagen in 2005 met Paus Benedictus XVI, een Duitser. Geen hond die dit las, daarom dat ik het even meegeef 😊. Wel werden we getrakteerd op een eerste dosis prachtige vergezichten, iets wat we wel meer zouden tegenkomen de volgende dagen. Bij het binnenkomen van Aremberg (na weer wat klimwerk) troffen we ook nog een zeer mooi kapelletje aan, recent gerestaureerd. Op een deftig uur, nog “in den klaren” kwamen we aan in onze eerste slaapplaats: “Gasthaus Burgschänke”.

Een “Wanderer Hilfstation” maakte direct duidelijk dat wandelaars hier welkom zijn! In dit hulpstation kon je een glas wijn of een biertje nuttigen. Je stak dan het nodige geld dan maar in een bus. En passant leerden we ook de geheimen van de app Splitwise kennen, die het bijhouden van “de pot” eenvoudig maakt en alles in een oogwenk berekent.

Het hotel met ongetwijfeld een rijke dorpsgeschiedenis en bijzonder interieur en kamers, beviel ons wel. Helaas moest de kok nog aan zijn opleiding beginnen denk ik. Wat kroketten, een bokaal rode kool, wat wortels en erwten erbij gekletst en niet nader omschreven vlees. Dit alles werd ons geserveerd door een kelner die recht van een punkfestival uit de Balkan kwam. Wel een vriendelijke man, daar niet van, maar op het internet was wel sprake van heel wat andere gerechten hoor.

Maar als je honger hebt eet je alles. Na een gezellige babbel bij een weizenbiertje gingen we onder de wol voor een portie slaap.

Wordt vervolgd

.

Tochtverslag: De Kalmthoutse Heide

4 september was al een tijdje aangekondigd als de dag dat we naar de Kalmthoutse Heide zouden gaan. Even was er twijfel of dit wel zou kunnen doorgaan. De droogte van de afgelopen maanden zorgde immers voor een krukdroge flora met het daaraan recht evenredige brandgevaar. Maar na controle bleek dat de toegang tot de heide niet verboden was. Enige waakzaamheid werd wel aangeraden en de zgn. “Code Rood” was van kracht.

Met de trein ging het richting ons startpunt: station “Heide” in Kalmthout. Onderweg waren we in Sint-Niklaas getuige van een kleurrijk schouwspel. Talrijke luchtballonnen kozen er samen in  de ochtendnevel het luchtruim in het kader van de aldaar gehouden Vredefeesten. In Berchem moest er overgestapt worden maar er was wel even tijd voor een lekker bakje koffie.

Een spraakzame treinbegeleidster bleek van “Heide” te zijn en wees ons alvast de juiste richting aan om onze tocht aan te vatten. Al gauw liepen we tussen de bomen in een rechte lijn richting informatiecentrum “de Vroente”, onze toegangspoort tot de heide. We kozen er voor een uitgepijld pad “Ree”. Dit pad zou de hele dag onze leidraad worden. Wel hebben we hier en daar van het pad afgeweken om het mulle zand te vermijden. In de warme temperaturen die nog steeds heersten is wandelen in zo’n omstandigheden immers nogal corvee zoals ze zeggen. Vergelijk het maar met wandelen in de duinen.

Ik had op voorhand al een wandelkaart aangeschaft, maar die bleek algauw overbodig. De elektronica deed ook zijn in de wandelsport zijn intrede, en daardoor werd onze wandeling constant gemonitord op digitale wijze. Waarvoor dank.

September werd speciaal gekozen als periode voor deze wandeling omdat in deze tijd de heide normaal in volle bloei staat en purper kleurt.  Deze typische purperen kleur komt van het plantje met de mooie naam “Erica”, in ons dialect ook wel “krak” genoemd.  Maar ook hier had de natuur te lijden onder de droogte waardoor de bloei al midden augustus aanvatte en bovendien ook minder uitgesproken was dan normaal. Gelukkig was er hier en daar wel nog wat van te zien.

Na enkele kilometers werd een eerste stop ingelast om te genieten van het zgn. “Stappersven” waarvan de waterstand heel wat lager stond als normaal. Het uitzicht was hier ronduit prachtig. Ik was ooit aan het Naivasha-meer in Kenia en voorwaar: de gelijkenissen zijn er. Wel wat minder nijlpaarden natuurlijk.

Onze middagpauze hielden we in het lommerte. De temperatuur was immers al flink opgelopen nu. Nee, herfst was het beslist nog niet…We beslisten hierdoor ook om de tocht iets in te korten. Maar was het nu 18, 20,22 of 23 km?? Het geloof in de juistheid van de elektronica werd hier op proef gesteld. Maar Aimée, onze man van de kust, bracht telkens uitsluitsel.

Ook onze twee nieuwe leden Danny en Kurt deden het prima. Een eerste keer meegaan in deze omstandigheden, dat kan tellen. Na zo’n 25km kwamen we terug aan de Vroente. De horeca was nu geopend en een welgekomen pint lieten we ons smaken. Ze moesten het ons geen twee keer vragen! Er restte ons nu enkel nog een korte rechtelijntocht terug naar het station. Alweer een geslaagde wandeluitstap die waarschijnlijk ook in de winter mooi moet zijn.

Dino



Tochtverslag: Dinant – Gendron

Wandelkaart: https://afstandmeten.nl/index.php?id=1433&kmStep=5&metric=mi

Na ruim een maand zetten we onze wandeling verder. De heenreis gaat vlot en kwart over tien starten we aan het station van Dinant.

We blijven aan deze kant van de Maas en lopen verhard tot aan het Maison Leffe, gaan langs het gebouw dat een opkuis dringend kan gebruiken. We stappen op een paadje boven het dorpje Neffe, onder de brug van de autostrade door en steken In Anseremme de Maas over via het sas. Hoog tijd voor een boterham. 

We steken de Lesse over en volgen dan stroomopwaarts, langzaam hoger door de bossen.

We dalen, steken weer de Lesse over, voorbij restaurant le Moulin en een grote camping ernaast en volgen de blauwe rechthoekjes door bos en later open veld tot we bij Freyr terug op de grote weg komen. De brasserie is open, we zijn er helemaal alleen. De afdaling naar de Maas is moeilijker dan we ons konden herinneren; voor ons toch. Een jong koppeltje, klimmers, slentert naar beneden. Zij, met grote rugzak, op teenslippers, nagels mooi gelakt, hij met een grote tas over de schouder, op espadrilles.

Door de weiden langs de Maas gaan we verder. We snijden een stukje af en volgen het rood-wit van de GR 126 bergop, door een holle weg vol keien. We komen in de velden nabij Falmignoul en blijven langs de GR 126, volgen brede paden door de velden, later door bos. Bij het kasteel van Walzin komen we opnieuw bij de Lesse. De eerste kajakkers zijn al op post.

De GR 126 blijft de enige optie, eerst langs een breed pad, later een smal kronkelend weggetje. We sleuren ons over enkele spoorwegbruggen, laten een bar, schuilhut langs de Lesse links liggen( de trein wacht niet) en stappen verder naar Gendron. Op minder dan een kilometer voor het station komen we naast de spoorweg en zien we de trein voorbijrijden. Gelukkig is er aan het station een chalet, met groot terras, én eten én drinken.

De terugreis verloopt heel wat minder vlot. Spoorlopers zorgen in Brussel Zuid voor een vertraging van 51 minuten!

Deze wandeling is terug te vinden op de website van wandelclub Schampavie onder de titel “Dwars door België”.

Tochtverslag: Godinne – Dinant.

Wandelkaart:https: //afstandmeten.nl/index.php?id=3187767

In onze “Dwars door België” reeks zijn we ondertussen al in Dinant.

De heenreis had wat voeten in de aarde. Bijna waren we ook weg zonder Jef.

We zagen hem staan in Brussel Noord op het perron. Maar in Brussel Luxemburg misten Roland en ik  onze aansluiting en kwamen we weer alle drie samen. Gelukkig was er twintig minuten later weer een trein naar Godinne.

Van het station klimmen we gestaag naar een punt hoog boven de Maas. In de diepte zien we het sas met de voetgangersbrug liggen. De afdaling is steiler dan de klim maar we raken heelhuids beneden. We klimmen terug de vallei uit naar Warmant en Haut-le-Wastia. De naam zegt het zelf. In de stukken bos heeft ook hier de storm huisgehouden. We stuiten af en toe op wegversperringen en de regen van de afgelopen dagen zorgt voor de nodige modder. De dorpjes zijn piepklein, cafeetjes onbestaande, dus picknicken we in de vallei van de Molignée op een aantal grote stenen. We volgen een stuk de GR 129. Nabij de ruïnes van het Chateau de Montaigle vloeit de Flavion in de Molignée.

We volgen de eerste stroomopwaarts, langs de indrukwekkende “Rocher de Montaigle” tot we op privéterrein terecht komen en gedwongen worden om hogerop te gaan, rond het domein heen en terug naar de Flavion. We volgen tot in Weillen, met mooi kerkje. Hier besluiten we om een stuk af te snijden. Met als gevolg…. een paar kilometer asfalt! We hebben wel een heel mooi vergezicht met dreigende wolken erboven. Die zorgen voor een aantal hagelbuitjes.

We bereiken de rand van Dinant. Nemen nog een korte pauze en dalen dan af. In Dinant is er een noodbrug over de sporen. Ze zijn volop bezig om de weg en spoorwegovergang te herstellen na de vloedgolf die vorig jaar de stad teisterde.

Schoenen wat opkuisen in een plas, nog een trappist in een café rechtover het station en de trein op.

Uiteindelijk ben ik om 22.30 uur thuis met 28.3 km bij op de teller en ruim 40000 stappen.

Smokkelaars bestuur en bestuurswissel.

Beste leden,
Als voorzitter en namens het bestuur, wil ik jullie op de hoogte brengen van de werkende kern van de Smokkelaars.

Enige jaren terug werd ik voorzitter om Anne Mie De Vuyst op te volgen. Zij wilde tijd vrijmaken om horizonten te verkennen samen met haar echtgenoot. Ik was reeds een tijdje lid van het bestuur. Ik wil jullie bij deze het veranderde bestuur eens voorstellen.

3 Personen die vroeger meehielpen maar nu nog enkel lid zijn: Luc Maenhout,  William Vyncke en Guido Stro, bestuurslid van het eerste uur, was secretaris en heeft zijn werkzaamheden overgedragen. Ik wil deze personen en hun echtgenotes nog eens bedanken voor hun jarenlange inzet voor onze wandelclub.

Er is ook een nieuwe medewerker/bestuurder: Kurt Van Gaever. Hij wandelde meerdere jaren mee met ons en wil zich nu actief inzetten bij de organisatie van onze activiteiten. Welkom.

Samengevat bestaat het bestuur uit:
Dino Lateste, Kurt Van Gaever, Luc Dauwens (en helpende echtgenote Rita Herrebaut), Freddy De Rycke: verantwoordelijk voor website en  nieuwsbrief, Johan Maenhout die penningmeester is en gelegenheids kok voor onze vereniging, Patricia De Waele: onze nieuwe secretaris  en mezelf.

Hopend jullie op één van onze activiteiten te zien in het nieuwejaar 2022, het allerbeste toegewenst en een goede gezondheid,  groet ik jullie.

We zullen doordoen: het virus en zijn varianten krijgen ons niet klein!

Martine D’hooge

Dank u wel Johan

 De meesten onder ons stappen al jaren mee op deze jaarlijkse, fantastische Novemberwandelingen, al jaren kortweg gekend onder de noemer ‘Nà Deutsland’. Het is een vaste ankerplaats geworden in onze jaarlijkse agenda. Het eerst vallende blad doet ons al meteen smachten naar die jaarlijkse, magische groen-geel-, oker- en bruingetinte beleving. Maar dit jaar is het even anders…

Hij heeft het zelf al jaren aangekondigd : ‘Eens 65 stop ik ermee. Dan moet er iemand anders de organisatiefakkel van deze tochten overnemen!!’. 

Eens zou die dag er komen en vandaag is die dag aangebroken dat Johan er een punt achter zet en de scepter doorgeeft aan de volgende generatie.

Voor zover ik begrepen heb, is begin de jaren ’90 Johan, samen met zijn broer Luc, gestart met een meerdaagse trip. Het volgende jaar heeft Jozef hen vervoegd en is de groep langzamerhand uitgebreid. Daar België te klein en te bekrompen leek, gingen jullie over de grens neuzen in het toch maar kleine Luxemburg, tot Duitsland in het vizier kwam.

Van Dino hoorde ik hoe hij, een 10 jaar terug, steeds opnieuw na het zomerkamp met de KSA-oudleiding, al reikhalzend uitzag naar die als het ware magische ‘Wandeling in Duitsland’. Verleid door die epische verhalen stapte ikzelf mee vanaf de voorlaatste Rheinsteigtrip; ook voor Kurt toen de Maidentrip. Ook mij liet het sindsdien niet meer los en stapte ik maar al graag mee in dit fantastische verhaal; mijn ongeluksjaren buiten beschouwing gelaten…

30 jaar heeft Johan zich ingezet om elk jaar opnieuw deze trektocht op poten te zetten, een niet te onderschatten opdracht om : 

1/een wandeltraject uit te stippelen, 

2/dit te matchen met een slaap- en eetgelegenheid in de buurt, 

3 zonder de verplaatsingen per openbaar vervoer te vergeten 

+ 4/alle administratie en correspondentie van dien.

We weten dat het vervoer per trein niet altijd van een leien dakje liep, maar toch hield Johan aan zijn eerbare principe om, omzeggens alle verplaatsingen, per openbaar vervoer te organiseren.

Johan, van ons allen een hartelijk dank voor al die jaren onverdroten inzet om ons, keer op keer, een unieke ervaring in die prachtige herfstomgeving te verzekeren, rijkelijk aangevuld met de vrijwel altijd smakelijke portie spijs en vrijwel altijd rijkelijk stromende portie drank. Je kan nergens ter wereld nog een sierlijk glas Weis- of Weizenbier in de hand nemen, zonder weg te dromen in die Duitse Herfstsfeer. En zeker niet te vergeten : die ambiance met onze olijke Oli, de komische noot van peetvader André, het niet altijd duidelijke georakel van Briek, de rake opmerkingen van Nonkel Dino.  Met een gepaste, Maldegemse kwinkslag wist je vaak hoe de ambiance tot een nieuwe lachsalvo aan te zwengelen.

Ik veronderstel, en hoop althans, dat je nog wel enkele jaren zult meestappen met ons en zo kunt genieten van uw zogezegde ‘2de pensioen’, nu je ook voor die zenuwslopende reisorganisatie niet meer moet instaan.

Het moment is gekomen om Johan te eren voor die jaren feilloze organisatie.  

Diverse mensen in de groep stelden dan ook voor Johan vanavond in de bloemetjes te zetten. Aangezien we hem van alle gesleur met dienen boekee willen besparen, en we hier nu toch al in een dergelijke, prachtige geel tot okerbruine omgeving hier rond dit hotelletje zitten, zou ik wel willen voorstellen dit moment hier, in deze magische omgeving, voor de rest van onze dagen te blijven associëren met dit eerbetoon aan onze wandelgids. 

Ter compensatie zullen onze 2 hostessen van dienst hem nu een cadoke van ons allen aanbieden.

Ik stel voor dat elkeen voor de rest van de avond nog eens gaat delven naar anekdotes en herinneringen aan onze herfsttochten in deze contreien.

Johan, we hopen jouw pionierswerk in dezelfde lijn, met dezelfde ijver en met hetzelfde enthousiasme te kunnen voortzetten. 

Nogmaals dank, voor die onverdroten inzet, al die jaren lang. 

MERCI JOHAN, MERCI JOHAN, MERCI… MERCI J…